Quarantaine

Midden in de nacht werd ik wakker omdat Luna huilde. Ik ging naar de wc en keek daarna op mijn telefoon hoe laat het was; het bleek al eerder vroege ochtend. Ik zag dat ik een mailtje had van ‘corona afsprakennummer’ van twee uur daarvoor. Ik logde in op de DigiD van Noël - blij dat de uitslag er al was zodat hij straks gewoon naar school kon - toen ik tot mijn schrik zag dat er in de tekst. Positief stond. Eerlijk gezegd kon ik niet geloven dat het er stond. Ik keek nog een keer, maar het stond er toch echt. Eigenlijk had ik al spijt dat ik Noël had laten testen. Hij kwam weliswaar zuchtend en steunend thuis van school, klaagde over misselijkheid, duizeligheid en algehele malaise, maar toen we van de testlocatie af fietsten had hij alweer praatjes. Hij voelde zich weer beter door het fietsen zei hij. In de loop van de middag was er al bijna niets meer wat er aan deed denken dat hij ziek was geweest. Het was dan ook geen moment in me opgekomen dat de test ook wel eens niet negatief zou kunnen uitvallen. Marjolein was naar Luna geweest en toen ze de kamer weer in kwam liet ik het bericht van de testuitslag zien. Er flitste veel voorbij, maar vooral: hoe moet dit nu met de begrafenis donderdag als we in quarantaine moeten. Vol adrenaline probeerde ik toch nog een paar uur slaap te vatten in de wetenschap dat we nu voor het eerst sinds de coronacrisis echt zelf aan de beurt zijn.