Het einde van RBC Roosendaal is in zicht. En dat vind ik, als ‘sympathisant’ jammer. Ik werd sympathisant toen RBC in het seizoen 1999-2000 tegen alle voetbalwetten in wist te promoveren uit het niets: de Roosendaal Boys Combinatie werd dat seizoen kleurloos zesde in de eerste divisie. Met geweldig aanvallend voetbal, onder de toen nog onbekende trainer Robert Maaskant, zag ik het nietige RBC zich een weg uit de anonimiteit ploeteren. Achteraf zijn de promoties (in 2001-2002 promoveerde RBC opnieuw naar de eredivisie, nadat het het jaar daarvoor direct was gedegradeerd) misschien wel de doodsteek geweest. Er volgden nog vier mooie jaren in de eredivisie waarin het respectievelijk eindigde op de 13, 12, 16 en 18e plaats. Het voetbal werd minder en vele net-niet voetballers kwamen naar Roosendaal.
Ondertussen werd mij in Bergen op Zoom wel duidelijk gemaakt dat het not-done is om ‘voor’ een Roosendaalse club te zijn, maar dat deerde mij niet. In 2006 was het sprookje, want dat was toch wel een beetje, over en daalde de ploeg nu definitief af. Het eerste jaar terug in de eerste divisie bleef de club in de winning mood, maar verspeelde het een riante voorsprong op de andere clubs, waarna RBC derde eindigde. Daarna bleek het over. Te dure huishouding, te magere resultaten en een bijna degradatie dit seizoen naar de Topklasse (amateurs). En gisteren, 1 juni 2011, werd aangekondigd dat het faillissement aangevraagd moest worden. Wat blijft zijn met name de mooie herinneringen aan die zes knotsgekke wedstrijden in de nacompetitie in mei 2000.
留言