Ze zag er oud uit. Zo oud dat ik haar in eerste instantie maar amper herkende. Op de ogen, de air en de contouren van het gezicht na – die waren sprekend Renate Dorrestein – had het net zo goed een andere gerimpelde oude vrouw kunnen zijn. Ze wist dan ook vrij onopvallend het VVV-filiaal in Almere binnen te komen zonder dat wij – uitverkoren literatuurliefhebbers – er van op keken. De uitverkoren twintig (van veertig inzendingen) die met Renate door de straten van haar boek Weerwater mochten lopen.
Even later liepen we in de zon. De afgelopen dagen was het ronduit koud, maar deze zondagmiddag staarde een strakblauwe hemel ons aan en was het niet 17 graden zoals Weer.nl ons had voorspeld maar zeker boven de 20. De jassen gingen uit. Wij, de uitverkorenen, liepen braaf achter de schrijfster aan. Ook een raadslid die tevens ‘één van de oudste bewoners van Almere’ was, liep mee. Als ware het een bezichtiging van een moeilijk verkoopbaar huis trok hij alle registers open om zijn stad aan te prijzen. Het raadslid strooide met namen van grote architecten (zoals Koolhaas), moderniteiten`(zoals ondergrondse afvalvoorziening) en bezienswaardigheden (zoals de aardappel).
In de drie dagen voor de wandeling had ik met enige regelmaat gedacht aan een soortgelijk rendez vous met schrijver Thomas Rosenboom. De ingetogen Rosenboom had een boek geschreven over een scheepswerf. Veel meer wist ik er niet over. En omdat ik in die dagen – het zal plusminus 2003 zijn geweest – net iets te vaak had gezegd dat ik later schrijver wilde worden, was ik uitverkoren om mee te varen. Ik kan me geen vraag of anekdote verteld tijdens de tocht herinneren. Zelf had ik het boek niet gelezen (ook daarna niet) en ik vond Thomas ook niet bepaald een innemende man. Wat nog het meest was bijgebleven is hoe ik me schaamde dat mijn moeder niet kon laten te vertellen dat zij ook Rosenboom heette met haar achternaam. Maar dan met dubbel-o.
Het Weerwater, waarvan ik me tot vandaag niet had gerealiseerd dat het een meertje was, is zonder enig cynisme een prachtige plek. Zeker als het zulk mooi weer is als deze dag. Misschien, dacht ik, kan ik het ook beter waarderen omdat Renate Dorrestein er bij is. Haar niet eens gespeelde enthousiasme voor Almere is aanstekelijk. Ook al kon ik het niet laten bij elk nieuw straatje te bedenken hoe troosteloos het hier zou zijn op een grauwe dinsdagochtend in oktober.
Het eindpunt de de wandeling is na zo’n 1,5 uur lopen het huis aan de Fantasie waar Dorrestein het verhaal grotendeels heeft geschreven en dat ook een belangrijke decor is voor het boek. De eigenaresse blijkt thuis en we mogen een kijkje nemen in het bescheiden maar prachtige glazen ‘tuinhuis’. Het zag er opvallend genoeg vrijwel precies uit zoals ik het me had voorgesteld na het lezen van het boek. Hooguit had ik het gespiegeld verwacht. Het voelde vreemd deze plek te bezoeken als ware het een bedevaartsoord, hier heeft de bekende schrijfster Renate Dorrestein haar boek Weerwater geschreven, terwijl ze er zelf in levende lijve naast stond.
Als we op het doodlopende straatje waar het huis aan ligt terug zijn zie ik in de verte, aan de overkant van het Weerwater, de skyline van de stad. Het ziet er zowaar uit als een mooie plek om te wonen. Een mevrouw van de VVV die niet meeliep is er ineens met een karretje vol met waterflesjes en Café Noir en Sultana koekjes. Het zachte monotone gezoem van de elektriciteitskabels, de warme lucht en het weidse uitzicht. Bij de heg staat Renate haar boek te signeren. Veel beter dan het bootje met Thomas Rosenboom.
Comments