Rustig

Het begint weer een beetje té rustig te worden op mijn werk. Dat klinkt misschien tegenstrijdig met wat ik eerder schreef, maar is dat niet. Ja, we worden de laatste weken weer meer gebeld door patiënten die wachten op een operatie. Maar we kunnen hen zelden een datum geven. De meeste ok’s voor de komende weken (ongeveer tot en met half november) zijn al ingepland dus we wachten nog op een enkele planning, waarbij we enkel wat losse wijzigingen moeten doorvoeren (operatie kan toch niet doorgaan, bestelling hier en daar). Verder is het hopen dat alles wat al gepland staat door gaat. Die kans lijkt overigens klein. We hebben meerdere operatiekamers gevuld de komende weken die op de nominatie staan om gesloten te worden als er te veel zieken zijn bij het ok-personeel; van die kamers sluit zo’n 80 procent. Ondertussen blijft ook het aantal corona-besmettingen stijgen en zien we voor het eerst ook het aantal covid-patiënten weer toenemen. Wellicht is dat het gevolg van de patiënten spreiding, maar zorgelijk is het zeker wel. Op mijn treinreis terug naar huis luisterde ik naar de podcast Virusfeiten met Diederik Gommers. Hij stelde dat er iets gedaan moet worden omdat de IC’s niet nogmaals kunnen opschalen. Eén van de oplossingen zou kunnen zijn dat mensen die er voor kiezen geen vaccin te nemen, ook zelf afzien van covid-ziekenhuiszorg. Dat lijkt me een redelijke deal. Je zou ook nog kunnen denken aan tijdelijke klinieken waar covidpatiënten naar toe kunnen om daar enige zorg te ontvangen zodat corona straks niet voor een derde seizoen alle planbare zorg wegdrukt. Wat het ook mag worden, ik vrees dat we de komende maanden weinig te plannen hebben. En dat is nooit leuk.