Verlegen draai ik rondjes om mijn moeders been heen. Het liefst zou ik me helemaal achter haar verstoppen, maar dat lukt nou eenmaal niet. Wat duurt dit lang zeg. Papa en mama blijven maar praten met een of andere mevrouw die ik niet ken. Ah, en nu wil ze ook nog weten hoe ik heet, nou mooi dat ik niets zeg. Zo ik heb m’n hoofd weggedraaid.
Het lijkt ook helemaal niet op school. School is spelen, net alsof thee schenken en zo. School is voorgelezen worden en ‘s ochtends in een kring zitten en liedjes zingen. Dit is gewoon een kamer vol tafels en stoelen die allemaal recht staan. Met een of ander groen bord er voor. Er ligt ook bijna geen speelgoed. Op bijna alles wat hier ligt staan getallen en letters. Het is hier saai. Ik wil naar huis, maar nu gaan we wéér naar een ander lokaal, met weer een andere vrouw die ik niet ken.
Papa en mama hadden trouwens beloofd dat er ook andere kindjes waren die ik kende. Nou ik heb nog niemand gezien. Lumen is er nog niet, als die al komt. De ouders van Ot heb ik wel gezien, maar Ot zelf konden we niet vinden. En telkens als we in een andere ruimte komen begint er weer iemand anders iets te vertellen. Papa en mama die praten ook alleen maar óver mij en vragen niet eens wat ik wil.
Dus dit is school. Nou ik vind er niets aan. Ik wil gewoon naar de peuterspeelzaal! Hé, daar is Lumen eindelijk! En wat zijn dit voor een mooie glazen bolletjes. Die kunnen van een glijbaan. Oh my god BALLETJES, GLIJBANEN! Ik heb net een uur rondgelopen in het saaiste gebouw even terwijl hier gewoon een balletjesglijbaan is. Dat vergeef ik ze nooit!
Comments