Schoolkamp

Dat het een hele ervaring zou worden, met z’n vijven een paar nachten in één kamer slapen, wisten we vooraf ook wel. Maar je weet pas hoe het is als je het echt doet. Het is niet bepaald de hel, dat is te sterk aangezet, maar het is wel erg wennen. Iedereen maakt geluid: de een kijkt een filmpje op een telefoon, de ander draait zich om, weer een ander drinkt uit een fles, nog weer iemand anders kraakt met z’n tijdschrift, een vijfde typt op z’n laptop. Allemaal tegelijkertijd naar bed en ‘s ochtends samen aan het ontbijt aan één tafel. Ik krijg er een erg schoolkamp gevoel bij. Misschien ook wel omdat het kamp wat me van vroeger het meest bij is gebleven ook op een eiland was, ook met veel te veel mensen op een kamer. Ook met hoogslapers, ook met krakende tijdschriften (toen de Power Unlimited). Het enige dat er echt aan ontbreekt zijn liedjes van Whitney Houston (I will always love you), Reel 2 Real (I like to move it) en een bonte avond. Al vond ik dat het verschrikkelijkste aan de hele reis, waarschijnlijk. Terwijl degene in het bed boven mij nu voor de zestiende keer omdraait in vijf minuten ben ik blij dat we morgen weer naar huis gaan. Dat is toch de voornaamste reden om op vakantie te gaan: inzien dat het thuis allemaal nog zo slecht niet is. Iedereen een eigen kamer, een bed waarin ik in de breedte kan liggen als ik zou willen, geen tachtig geluiden van ik weet niet hoeveel anderen. Heerlijk, al moet ik toegeven: zo een paar nachten op elkaars lip, heeft ook wel wat.