Scooter

Gisterenavond, ik had net Jonneke op de trein gezet, werd ik aangereden door een scooter. Het was de eerste keer dat dat gebeurde (door een scooter), dus ik schrok behoorlijk. Ik was net voorbij de Drakenfontein voor het station gefietst, toen ik werd aangetikt door de van achter mij vandaan komende scooter. Ik raakte uit balans, ging slingeren en wat er daarna precies gebeurd is weet ik niet meer zo goed. ‘Hee,’ bracht ik nog uit, voordat ik tot stilstand kwam. Of dat op het asfalt of op mijn voeten was, kan ik me niet meer herinneren. Toen ik omkeek lag er een meisje naast haar scooter midden op de weg. Er was, gelukkig, geen ander verkeer. Wel waren direct twee mannen aan komen lopen – een van hen strak in het pak – die vroegen of ik en het meisje wel oké waren. Enkele tellen later kwamen haar vriendjes, eveneens op scooters, aangereden om te vragen wat er gebeurd was. Het meisje pakte haar voertuig op en we zagen hoe uit het windscherm enkele grote stukken ontbraken. Uit de onderkant van de scooter lekte olie. ‘Dat doet ‘ie wel vaker’, wist het meisje. Ze was wat stram maar had ogenschijnlijk niets aan de val overgehouden. Ik vroeg wat er was gebeurd waarop ze vertelde dat ze aan het slingeren was geraakt. ‘Is er iemand die je kunt bellen,’ vroeg de man in pak bezorgd. Het meisjes stond al met haar telefoon in de hand. ‘Ja, dat is geen probleem. Als er niets met u aan de hand is, kunt u wel gaan hoor,’ vertelde ze ogenschijnlijk vol adrenaline en met een inmiddels rood hoofd. Ook ik, bijna 32 jaar, was een meneer in haar ogen. Ik probeerde een schatting te maken van haar leeftijd; veel ouder dan 17 jaar zal ze niet geweest zijn. Nadat ik nog één keer mijn armen en benen had gecontroleerd, en tot de conclusie kwam dat alles er nog aan zat, zelfs zonder ook maar één schaafwondje, besloot ik door te rijden. ‘Succes nog, in elk geval,’ zei ik nog voordat ik weer op mijn fiets sprong. Het meisje reageerde niet meer en keek balend van haar gehavende vervoersmiddel naar haar telefoon.