Zoals elk jaar weer probeer ik Serious Request leuk te vinden. Dat komt natuurlijk voor 100 procent voort uit nostalgie. Vanaf de tweede editie volg ik hoe enkele dj's zich een paar dagen laten opsluiten (een lockdown avant la lettre) van achter mijn laptopje. Ook ging ik in Eindhoven en Groningen naar een marktplein in de hoop een glimp op te vangen want er gebeurt wat! Daar stond je dan met nog honderd anderen te kijken wat er te doen was. Nou een paar mannen of vrouwen in een vissenkom die liedjes draaien. De laatste jaren worstelt 3FM met een heuse identiteitscrisis. Niemand weet wie de doelgroep is, maar de doelgroep van de succesjaren van het glazen huis luistert nu naar Radio2 of misschien zelfs alleen nog maar naar Spotify. De afgelopen jaren werd er gewandeld. Ook werd het Rode Kruis gedumpt. Dit jaar zitten ze gedwongen door corona weer ergens opgesloten; zonder publiek, dat wel. De laatste jaren kijk of luister ik af en toe. Natuurlijk probeer ik een stukje terug te halen van de tijd dat Giel Beelen nog wel grappig was en held van beroep Gerard Ekdom. Toch voelt het altijd een beetje als Gerardje of Gieltje spelen, maar dan luisteren de dj's nu naar de namen Sophie (?) en Sander. They don't make me feel so good (ja ja, een Friends verwijzing voor de kenners). Net toen ik weer door wilde zappen (je moet tegenwoordig tot zender 42 om iets van dit feestje mee te krijgen) kwam Who let the dogs out op de radio. Even was ik terug in een tot disco (wat zelfs in 2000 al geen disco meer heette) omgevormd zaaltje ergens vlakbij of in Praag. Dat is de kracht van muziek. Met een paar blafjes sta je ineens aan een cola te zippen tussen zeventienjarige klasgenoten. Het zou een mooie traditie kunnen zijn: ieder paar jaar een 'terug naar het begin van Serious Request' met alleen muziek uit begin zero's en 90s. Iedereen kijken, uitzenden op NPO1 in plaats van 42. Maak er weer wat van. Tot die tijd zijn we voor saamhorigheidsradio veroordeeld tot de Top2000.
Comments