Snackbar

Ondankbare honden zijn het. En omdat we op Texel zijn: ondankbare zeehonden. Nee echt, de Horeca (het spijt me om te moeten zeggen als telg van de Hotel Paping dynastie) is echt super onsympathiek uit deze crisis gekomen. Ze hebben een jaar lang dicht gezeten. Een jaar lang hebben we iedere week dat gezeur van de kroegen en de restaurants aan moeten horen: oh wat zijn we zielig buhbuhbuh, meer geld! Ondertussen hebben ze al hun personeel ontslagen (waardoor ze nu geen personeel kunnen vinden; karma?) en nu zijn de kroegen en restaurants open en nu staan ze met lachende gezichten op straat te verkondigen dat vandaag eten er echt niet in zit. Nee de hele avond is volgeboekt, het is echt hartstikke druk! Zelfs lege restaurants (ja maar alles is gereserveerd) weigeren ons de deur. We eindigen na drie rondjes door het dorp bij Snackbar Binnenburg. Een soort openluchtmuseumwaardige smoezelige jaren tachtig snackbar waar hygiëne niet echt op plek 1, 2 of 3 staat. Binnen zitten we aan een troosteloos vierkant tafeltje; even verderop zit een gezin met twee tieners die volop hoesten. Er zijn gemiddeld tachtig mensen per vierkante meter binnen; vooral veel afhalers, terwijl we onze veel te bleke frietjes naar binnen werken met gore frietsaus. De kinderen vinden het geweldig. Otis heeft al wel tien keer gevraagd of we naar de McDonalds kunnen. Tien keer hebben we gezegd dat er op Texel geen McDonalds is. Toen we een snackbar zagen wilde hij direct al naar binnen. Uiteindelijk bracht het lot (of wel ons onvermogen om een restaurant te reserveren) ons toch bij Binnenburg naar binnen. De snackbar waar je ook chinees kan afhalen. Wat wil een mens nog meer.