Sneeuw

Vandaag ben ik Steven Kruijswijk. We – Nederlandse wielerliefhebbers – zijn misschien wel allemaal Steven Kruijswijk. Ik heb pijn aan mijn rug waar ik neerkwam. Ik voel de open wond op mijn linkerarm en wrijf met mijn vingers over de grote pleister. Nu, zes uur later, voel ik nog altijd de doffe klap in de sneeuw. Het was maar sneeuw, maar met deze snelheden kan je daar wel een paar dagen goed last van hebben in al je botten. Ik voel nog de wanhoop die ik voelde toen ik probeerde mijn fiets weer rijklaar te maken en dat niet lukte. Mijn naaste belagers Nibali en Chavez waren op dat moment al uit het zicht en ik heb ze pas na de finish weer gezien. Eén van hen droeg mijn roze trui. Dit is niet hoe deze dag had moeten gaan. Het was nota bene mijn eigen stomme fout. Wás het maar materiaalpech of een hongerklop. Maar ik was gewoon de sterkste, dat voelde ik heus wel. Ik zat weliswaar aan mijn limiet op de col d’Angello maar mijn medestrijders zagen nog meer af. Het ging naar omstandigheden best goed. Ik wilde nog even snel wat eten om mijn energie op pijl te houden toen ik voelde dat ik net iets te veel naar buiten stuurde. Ik kon het niet meer corrigeren en voor ik het wist lag ik op de grond. Zonder er bij na te denken pakte ik de gehavende fiets. Dat ik zelf op menig plek open lag merkte ik pas enkele seconden later, toen mijn mechanieker als een gek aan het pedaal zat te sjorren. Het flitste toen al door me heen. Als Vincenzo en Esteban niet hebben gewacht kan dit wel eens het einde betekenen van mijn roze droom. Geen titel. Geen huldiging in Den Bosch. Geen eeuwige wielerroem, maar eeuwige leegte. Eenmaal terug op de fiet voel ik de onregelmatigheden in het wiel en in mijn lichaam. Alles knelt, maar ik moet door. Hoe kon ik nou zo stom zijn? Nog 56 kilometers. Weet je wel hoe focking lang dat is als je alleen rijdt? Krijg ik volgend jaar nog een kans? Of was dit mijn enige en heb ik het verknalt, twee dagen voor het einde. In de focking sneeuw. Fock!