Sneeuwwitje

Er was eens een bokser. Het was een grote stoere man, net vijftig geworden, een beetje dommig, die vanwege zijn spierwitte haren bij de boksvereniging bekend stond als Sneeuwwitje. De man was inmiddels te oud voor de wedstrijdsport en maakte nu alleen nog reclame voor bier. Hij was samen met nog twee andere mannen zogenaamd een vriendengroepje. Maar in werkelijkheid had hij helemaal geen vrienden. In zijn contract stond dat hij nooit met een Hertog Jan in zijn handen gezien mocht worden, maar daar hoefde niemand bang voor te zijn. Sneeuwwitje hield niet eens van bier. Hij vulde zijn dagen met het luisteren naar Podcasts en gamen. Hij was met name verslaafd aan GTA. Hij at iedere week bij zijn moeder. Op zondag keken ze samen aan de keukentafel op een klein tv’tje naar voetbal en dan vertelde Sneeuwwitje honderduit over zijn computerspel. Over hoeveel geld hij in het spel had uitgegeven aan een gun waarvan de kogels nu op waren en dat hij de rest van het geld had gespendeerd in het casino. Hij hield - in GTA dan - van risico’s nemen. In het echte leven was hij het tegenovergestelde. Ondanks zijn stoere uiterlijk was hij ronduit bangig. Zo vulde hij zijn dagen met gamen en op zondag met bezoekjes aan zijn moeder die met de week gekker werd dat haar zoon alleen maar over computerspelletjes kon praten. Op een zondag kwam Sneeuwwitje weer bij het huis van zijn moeder, een klein oud mensje met een wandelstok, maar hoe vaak hij ook aanbelde: er werd niet opengedaan. Met zijn reservesleutel deed hij uiteindelijk zelf de deur maar open en zag dat het huis verlaten was. Op de keukentafel lag een roman, zo’n Bouquetreeks met de titel ‘Speeltuinliefde in Brussel’. Het boek lag open op pagina 12 en er lag een briefje in. ‘Het leven is geen sprookje Sneeuwwitje. Doe wat ik zeg anders zie je je oude moedertje nooit meer terug.’ Er stond een telefoonnummer bij met de tekst ‘bel mij vanavond om 22 uur’. Urenlang zat Sneeuwwitje voor zich uit te staren aan de keukentafel. Hij had uiteindelijk, om de stilte te doorbreken de televisie maar aangezet. Daar zag hij de Duitse trainer van voetbalclub schelden tegen de scheidsrechter. ‘Geef de cup dan maar direct aan heb,’ riep hij omdat hij het oneens was met de beslissing van een scheidsrechter. Sneeuwwitje zag het schouderophalend aan en besloot een ommetje te maken om de tijd te doden. Hij was benauwd en maakte zich zorgen om zijn moedertje. Hij wandelde zo ver - het werd al donker - en de uren vlogen voorbij. In gedachten verzonken vergat hij de tijd en toen hij langs een grote kerk liep een paar wijken van waar hij was vertrokken, hoorde hij de klok een aantal maal staan. Als ware hij uit een droom ontwaakte keek hij geschrokken naar boven. Het was precies tien uur. Sneeuwwitje haalde zijn telefoon uit zijn zak en drukte gespannen de nummers van het blaadje.