Snipverkouden

Toen was ik ineens snipverkouden. Als ik eerlijk ben voelde ik donderdagavond al dat het de verkeerde kant op zou gaan. Maar ja, er moet ook gewoon gewerkt worden en het zou wel loslopen. Ik fietste naar het station vrijdagochtend en ik voelde al dat het misschien niet zo’n goed idee was geweest. Mijn neus zat helemaal vol en ik moest regelmatig niezen. Eenmaal op mijn werk werd ik door een collega aangesproken op mijn plotselinge gesnotter. Of ik een allergische reactie had, was de vraag. Ik zei dat ik plotseling enorm verkouden leek geworden en voelde me toen wel aardig bezwaard dat ik was gekomen. Als iemand die zich het afgelopen jaar voornamelijk keurig aan de coronaregels had gehouden, had ik nu wel echt een verkeerde inschatting gemaakt. In de trein terug begon mijn neus te lopen en hield het ook niet meer op. Het enige dat ik kon denken was: ik hoop dat niemand het merkt. Het was best druk in de trein van 12:32 van Bijlmer Arena naar Den Bosch dus overal om mij heen (gelukkig niet naast me) zaten mensen. Ik had er inmiddels een hard hoofd in gekregen dat mijn snotneus onopgemerkt bleef. Ik deed mijn telefoon nog wat verder dan normaal voor mijn gezicht en hoopte maar dat ik straks niet met pek en veren uit de trein zou worden gegooid bij Buurmalsen. Maar het viel mee: ik haalde mijn eindstation en ik gebruikte bij het verlaten van het station - excuses voor het gore verhaal - uit nood mijn mondkapje als zakdoek. Al sniffend fietste ik een verkouden weekend tegemoet.