Spoorwegmuseum

Ik kan me zo niet herinneren dat ik het Spoorwegmuseum ooit eerder zo rustig heb gezien als vandaag. We konden overal direct doorlopen: bij de tijdreis naar de eerste trein in Nederland: de Arend, maar ook bij de ‘achtbaan’, waar je normaal altijd toch wel gemakkelijk een kwartier stond te wachten. Noël wilde er eigenlijk niet in ‘want daar had hij geen zin in’ en ook toen hij er uit kwam vond hij het stom. ‘Nog stommer dan eerst en saai,’ zei hij. Het was inderdaad wat veranderd, hoewel ik niet per se kan zeggen of het nu duidelijker is geworden. Het idee was geloof ik dat we langs alle werkzaamheden rondom het spoor reden (spoorwerkers, kolenscheppers, reparatie) maar het leek nu meer op een achtbaan zonder echt enge elementen. We waren precies op tijd voor een voorstelling over de Oriënt Express. Een paar jaar geleden was ik ook bij een voorstelling over de Oriënt Express geweest, maar dit was een andere. Een vrouw die steeds haar papieren liet vallen en uiteindelijk - in de Oriënt Express - de paperclip uitvond. Otis vond het hilarisch en lachte en schreeuwde het hardste van de hele zaal als ze voor de tiende keer de papieren liet vallen. Luna lachte mee om Otis en Noël vond het af en toe ook wel leuk. Luna vroeg een kwartier net iets te hard ‘is het al bijna klaar?’. Het klonk zo hard, dat de actrice het ook gehoord moet hebben. Eenmaal uit de voorstelling zag ik dat medewerkers van het museum overal bordjes ophingen: maximaal 1 huishouden en her en der werd op de grond weer een 1,5 meter streep teruggeplaatst. Het zag er wat treurig uit, zeker in zo’n grote hal met zo weinig bezoekers. Noël hoopte nog in een trein te kunnen om filmpjes te maken ‘net als Job’ (die had laatst ook een filmpje gemaakt in het Spoorwegmuseum). Er waren echter bijna geen treinen waar je in kon en de batterij van de telefoon was ook al leeg. In de winkel moest en zouden ze iets vinden wat ze van hun zakgeld konden kopen. Sinds een week hebben ze een eigen pasje met een betaalrekening. Otis kocht een plastic spiegelei, Noël - wiens geld echt al bijna op was - kocht een stapeltje kartonnen treinkaartjes. Alle kaartjes vertrokken uit Goes. Noël deelde ze uit aan Otis en Luna. Vooral Otis was kritisch. ‘Ik wil niet naar Kapelle, ik weet niet waar dat ligt.’ Daarna kreeg hij een nieuw kaartje naar Amsterdam CS.