Noël deed mee aan een proefles trampolinespringen. We gingen allemaal kijken. Althans, Luna sliep in de draagdoek en Otis had thuis – ondanks hevige ontkenningen! – zijn broek al volgepoept. Ook toen hij een schone luier aan had, heeft hij geen seconden naar de ramen van de gymzaal gekeken. We zaten op best relaxte plaatsen, met uitzicht op de trampolines. In het begin werd er op een hele lange trampoline gesprongen en konden we het goed zien. Later gingen ze naar de hogere trampoline en zei Marjolein ineens: ‘kijk hij springt!’.
Otis deed inmiddels een Lego-spelletje op de telefoon, wat weer een grote aantrekkingskracht had op een ander jongetje dat moest wachten. ‘Mag ik ook?’ vroeg hij zo’n dertig keer omdat Otis geen antwoord gaf. ‘Je mág nee zeggen he Otis,’ zei ik hem nog, maar ook toen kwam er geen reactie. Stiekem vond ik het ook niet echt nodig dat wildvreemde kinderen aan mijn telefoon zitten, maar dat zei ik er niet bij. Pas na tien minuten of zo ging het jongetje weer weg (hij droop af). Dat we onze eigen kinderen zo verpesten is tot daar aan toe, maar de kinderen van anderen mogen hun ouders lekker zelf doen. Een kleine vrouw – een meisje eigenlijk nog – had ons voorafgaand aan de les heel kort te woord gestaan; zij verzorgde ook de les en legde dus af en toe iets uit. Ze leek me het type dat als ze alcohol koopt maar beter haar ID-kaart bij de hand kon houden. Misschien kwam het omdat ze zo klein en tenger was maar ze leek niet eens zoveel ouder dan de kinderen aan wie ze les gaf.
Noël was waarschijnlijk de jongste maar viel dankzij zijn lengte niet eens uit de toon. Ze moesten op de grote trampoline omstebeurt. Noël liet zich theatraal vallen op een mat. Wat dat betreft moet het wel haast de perfecte sport voor hem zijn: springen en daarna – als je klaar bent – naar de aarde storten alsof je spieren er ineens mee ophouden. Na afloop zei hij alleen ‘leuk’ op de vraag wat hij ervan vond. Ja, wat moet je er ook meer over zeggen; het is springen.
Comments