Stadion

Pas toen we een half uurtje in het station stonden bij onze plekken (zon op ons bolletje, halve liter bier er bij) daalde het besef in dat we er echt weer waren na ruim anderhalve jaar. Ineens zag ik ook in wat een grote mensenmassa ik terecht was gekomen. Ik had het eerst niet zo door, maar vrij geruisloos pas je je weer aan aan het normaal in het stadion, namelijk dat iedereen dicht op elkaar zit, afstand houden bestaat ineens niet meer, geen mondkapje te zien. Het was bijna alsof we niet midden in een pandemie zitten. Dat er iets anders was merkten we natuurlijk wel bij de ingang. We moesten minimaal (!) een uur voor aanvang van de wedstrijd aanwezig zijn en onze QR-code laten scannen en paspoort tonen. Dat ging vrij soepel. Er stond letterlijk geen wachtrij en we stonden voor we het wisten binnen, met nog bijna anderhalf uur te gaan tot de aftrap. We zagen langzaam het stadion vullen met supporters die blijkbaar alle latere tijdsloten voor toegang al hadden ingenomen terwijl we nog ruim voor de aftrap aan onze tweede halve liter begonnen. Een forse man met een dochter van een jaar of tien zat naast me. Voor ons zaten drie Jeff Bezos lookalikes. Aan de andere kant zaten we naast het trappetje dat tevens het gangpad was. De rest van het stadion was als een waas van geluid en indrukken die ik niet meer gewend was. Met name na het tweede biertje in de zon - die pas vlak voor de aftrap onder ging - begon ook de alcohol z’n werk te doen. Een kleine twee uur later stond er 5-1 op het scorebord. We keken elkaar aan na een prachtige voetbalavond. Ik was inmiddels schor van het proberen te overstemmen van het stadiongeluid. Er werd minutenlang geklapt en gezongen. De spelers maakte een rondje langs het publiek. Toen ze voor de Oost tribune waren aanbeland waar wij op de tweede ging zaten, klonk het luidste gejoel. Ik keek nog één keer om me heen en zag dat ongemerkt het grootste deel van het publiek al was vertrokken. Voor ons, beneden stond het nog helemaal vol en her en der stonden nog wel plukjes mensen, maar ik zag vooral lege stoeltjes. Aan de andere kant van het gangpad stond iemand hard de klappen. Althans dat dacht ik. Toen ik beter keek zag ik dat hij geen handen had maar zijn armen met stompjes tegen elkaar tikte. Het gezang ging daarna nog door. Beneden bij de harde kern werd nog een liedje ingezet en nog vol passie met vlaggen gezwaaid. Voldaan keek ik naar de taferelen beneden die nog het meeste weg hadden van een moshpit, tot ik ineens op mijn schouders werd getikt. Het bleek een steward. Of we naar huis wilden gaan. We bleken nu zowat de laatsten op de tweede ging te zijn. Ik knikte dat we zouden gaan, maar eigenlijk zou deze avond nooit moeten eindigen.