Stank

Marjolein zei, net voordat ze haar tweede vaccinatie ging halen, dat onze woonkamer stonk. Ze kwam van buiten naar binnen en kon het dus weten. Zelf vond ik ook dat het stonk. Ik had me al voorgenomen de hele dag geërgerd op de bank te zitten mokken over het feit dat de woonkamer zo stonk. Er gebeurde echter iets opmerkelijks. Niet lang na dat voornemen, zag ik mezelf met een stofzuigerslang in m’n hand staan. Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet. Ik leek wel bezeten. Ik deed de stekker in het stopcontact, drukte op het knopje, bewoog de slang heen en weer. Toen ik even later nog altijd bezig was en al een flink stuk van de kamer had gezogen, kon ik nog altijd niet geloven wat ik aan het doen was. Ik was nog altijd bezig! Ik keek naar de lege plek op de bank waar ik nu ook had kunnen zitten mokken en schudde mijn hoofd. Hoe heb ik dit laten gebeuren? Even later stond ik ineens buiten met de vuilnisbakken, een emmer, spons en een sopje. Ik wist niet meer hoe ik hier was gekomen, maar ik kon toch nauwelijks ontkennen dat ik de vuilnisbakken - die ook behoorlijk stonken - aan het schoonmaken was. De eerste échte dag van mijn vakantie en dan dit. Ik snapte nog altijd niet hoe dit had kunnen gebeuren. Nadat de bakken echt schoon waren besloot ik ze nog een extra keer te boenen, nu met een of ander schoonmaakmiddel dat naar bloemen zou moeten ruiken. Kan je nagaan! Een vuilnisbak die niet een uur in de wind stinkt! Toen Marjolein terug was van de vaccinatie en de winkel, kon ze ook niet geloven wat er gebeurde. Ik maakte zelfs nog een nieuw sopje en begon de vloer te dweilen. De kinderen snapte er ook niets meer van. Hoezo wordt er schoongemaakt? Ik keek ze vertwijfeld aan waarmee ik wilde zeggen: ik weet ook niet hoe het kan. Even later plofte ik alsnog neer op de bank. De stank was weg, of in ieder geval een stuk minder. Ik vroeg me af waarover ik dan in godsnaam nu zou moeten mokken.