Tijdens mijn korte vakantie had ik mijn laptop thuis gelaten, bang als ik was om tijdens mijn vakantie mijn internetverslaving mee te nemen. Ook mijn tablet met toetsenbord ging dus niet mee. De enige manier om mijn letters te laten stromen was het zwarte Moleskine opschrijfboekje dat ik al jaren meeneem als ik me voorneem te gaan schrijven. Dat het boekje na een jaar of zes nog altijd niet vol is, zegt genoeg. Ik heb moeite me voor een ini mini boekje te zetten, alsof het allemaal net te lullig is voor een volwassen man van 1 meter 93.
Maar natuurlijk zijn dat allemaal smoezen om niet te hoeven erkennen dat ik als schrijver keihard faal. Ik heb de discipline van een ringstaartmaki in paringstijd met adhd. Om mezelf nog enigszins goed te voelen oefen ik in mijn hoofd mogelijke zinnen, die ik thuis zou kunnen opschrijven om een tekst of blog mee te beginnen (wat in de praktijk nooit lukt). De laatste tijd heb ik de neiging om dat te doen met een stemmetje.
Als ik melancholiek wil doen zet ik de stem van Martin Bril op. Het bospaadje afwandelend besef ik dat het al laat is en tijd om te eten. Twee vogels komen dartelend aangevlogen en strijken voor mijn voeten neer op het pad. Ze staren me even aandachtig aan. Het zal vier, misschien vijf seconden geweest zijn voor ze hun hoofden draaiden en vliegen weg. Nog voor ik mijn zonnebril weer op kan zetten zijn ze uit het zicht. Ik besluit dat het eten nog wel even kan wachten en sjok – want zo gaat dat op mijn leeftijd – verder tot het eten uit mijn gedachten verdwenen is.
Heb ik een cynisch-(quasi)humoristische bui dan komt altijd Nico Dijkshoorn opzetten. Met zijn nasale stemgeluid is hij de ideale stem voor in je hoofd. Handige tip: lees, als je een tekst schrijft deze voor met de passie of bewondering van Nico en je hoort direct waar het wringt. Ben je ooit levensmoe, ga dan op een midweek in juni – of nog liever februari – naar Center Parcs. Om precies: ga naar de parkwinkel. Koop een stuk brie voor dertig euro met een pak toastjes van een b-merk (nog altijd 5 euro) en een Euroshopper wijntje van 15 piek. Drink op je terras bij je – veel te kleine – hut in ongeveer twee uur de fles leeg onder het genot van je brie en kijk ondertussen naar de vermoeide gezichten van je Duitse buren die net zes uur in de auto hebben gezeten om in dit betonnen nieuwbouwdorp te stoppen. En je weet: erger dan dit wordt het niet. Verman je. Besluit dat het zo niet verder kan met je leven en stap op vrijdag in je auto om nooit meer terug te keren. Ik merk dat Nico Dijkshoorn’s stem steeds vaker in mijn hoofd zit om commentaar te leveren op wat ik zo al om mij heen zie. Soms afgewisseld met Martin Bril. Enfin. Ik ben allang blij dat Joost Zwagerman en Mart Smeets zich nog niet gemeld hebben. Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen.
Comments