Superbloedwolfmaan

De wekker ging een schamele vijf minuten eerder. Nog altijd niet gewend aan mijn nieuwe wekkergeluid (nieuwe telefoon) zette ik onhandig het alarm weer uit. Beneden lag het fototoestel al klaar zodat ik niet zou vergeten foto’s te maken van de superbloedwolfmaan. Ik keek alvast een eerste keer naar buiten waar die maan zich bevond. Hij (of zij?) bleek zich boven het basketbalveld te hebben genesteld. Het was een soort halve maan en op het oog nog niets bijzonders. Ik zette eerst koffie en smeerde m’n broodjes en keek nog eens naar buiten. De maan leek al zichtbaar kleiner dan zonet. De verduistering had er dus wel zin in. Toen ik een tweede kopje koffie ging halen – ik heb hele kleine kopjes – zo’n tien minuten later was de maan al nauwelijks zichtbaar. Godver, ik moest nu nog opschieten ook als ik nog een ‘before’-shot wilde maken, dacht ik. Ik schoot snel in mijn kleren (en toch maar een jas pakken want het is dik onder de min, volgens mijn telefoon zelfs min zeven. Op de website van de NOS stonden tips voor het goed vastleggen van de superbloedwolfmaan met je fototoestel. Ik had ze – op het handmatig scherpstellen en belichten na – allemaal opgevolgd. Ik probeerde de verschillende nachtstanden om te kijken wat het beste resultaat zou geven. Eerst met nachtscene. Meh, er kwamen steeds minimaal drie manen in beeld. Weliswaar had ik mijn fototoestel op het hek gezet bij gebrek aan statief, ik moest de camera ook nog flink omhoog richten om de maan – of wat daarvan over was – te kunnen zien. Helemaal stil kreeg ik de camera nauwelijks dus toch maar op de ‘nacht zonder statief’ stand, nadat de vuurwerkstand een lachwekkend slecht resultaat gaf. Verderop, op de parkeerplaats, stond iemand zijn autoruiten te krabben. Het eeuwige gezoem van de rondweg – een paar honderd meter verderop – was zoals altijd in de ochtend het enige andere geluid. De open sluiter zorgde voor meer ruis natuurlijk, maar ook voor betere foto’s. Ik kreeg zowaar één maan in beeld en ja er was ook wel echt een rode gloed te ontdekken. Ik keek nog even om mijn fototoestel heen, omdat ik wel wilde zeggen de bloedmaan met eigen ogen gezien te hebben. Mijn handen waren inmiddels al behoorlijk bevroren en ik miste de gloeiende hitte van Lissabon ineens heel erg. Nog een paar foto’s: tegen beter weten in proberen de maan er nog net iets mooier op te krijgen en dan nog maar eens wat koffie. Al was het maar om mijn handen aan te warmen. Het was nog altijd vroeg. Normaal ben ik om deze tijd nog wat aan het internetten en kijk ik de herhaling van De wereld draait door. Nu was mijn enige focus een toonbare foto maken van de superbloedwolfmaan (ik geef toe dat ik ‘m deze keer gecopy-pasted heb) voor mijn vrouw ‘die het heel graag wilde zien’, maar dus eigenlijk te lui was om er eerder voor op te staan. Het bleek natuurlijk een onbegonnen werk om mijn handen in zo’n korte tijd op te warmen dus ik nam mijn tas en nog een laatste keer het fototoestel om nog eens precies dezelfde foto te maken want ‘je weet maar nooit’. De maan was inmiddels goed rood en hoewel het hoogtepunt pas over een klein half uurtje zou zijn, werd hij in mijn ogen ook niet veel beter. De maan kwam iedere keer op een net iets andere plek op mijn beeldscherm terecht maar bleef toch een wat lullig stipje dat wel haastig leek bijgekleurd met een beetje rood-roze stift. Ik zette het fototoestel terug op tafel in de wetenschap dat er weinig eer aan te behalen was met ons fototoestel. Stiekem viel het resultaat me nog mee. Daarna keek ik op Twitter om de kwaliteit te vergelijken met die van anderen. Op de tijdlijn verschenen allemaal rode en korrelige stipjes, op een enkeling na die met een geweldige camera of telescoop te werk waren gegaan. Uitslovers. Ik zag er inmiddels flink tegenop de kou weer in te gaan, maar het moest.

#maan