Te koud

Het had inderdaad vanaf een uur of half elf in de avond non stop gesneeuwd en er lag zoals voorspeld een flinke sneeuwlaag toen we wakker werden. Op de houten tuinmeubelen lag zeker wel een centimeter of twintig, op de grond net iets minder, maar het was in ieder geval lang geleden dat we in het echt zoveel sneeuw hadden gezien. Noël wilde per se niet naar buiten, want dat leek hem koud. Otis had op zich wel oren naar spelen in de sneeuw en sleetje rijden. Luna wil altijd naar buiten als er ook maar iemand aanstalte maakt. Ik besloot om 11 uur - we hadden net Frozen uitgekeken om een beetje in de stemming te komen - de jongste twee klaar te maken voor een sneeuwavontuur. Een klein half uur later (Luna in een skipak, handschoenen zoeken, verkeerde handschoenen, andere handschoenen zoeken, laarzen, nee toch die laarzen, de handschoenen weer uittrekken, handschoenen boos weer aandoen) deed ik dan daadwerkelijk de deur open. Een flinke bult sneeuw had zich bij de voordeur verzameld en ik zette opgelucht de oranje slee op het ongelijkmatig over het pad verdeelde sneeuw. Ik zag te laat dat de slee nogal scheef stond. Toen ik Otis er in had getild was Luna al voor de eerste keer omgeflikkerd omdat ze niet door had hoe ver ze weg zou zakken in de sneeuw. Huilen natuurlijk. Ik graaf Luna uit en zet haar in de slee. Nog altijd huilen. De slee, die half op een sneeuwbult stond ging nu wel erg scheef. Ik kon nog net voorkomen dat ze direct nog een keer om zouden gaan. We konden de voordeur bijna nog aanraken, zo dichtbij ons huis waren we nog. Een buurman stond met een sneeuwschep de stoep aan te vegen. Luna begon steeds harder te huilen en riep nu: “Ik wil naar huis!”. We waren nu al 32 minuten bezig, waarvan 30 opgegaan waren aan aankleden en ik was er alweer behoorlijk klaar mee. Geïrriteerd pakte ik Luna op, deed de deur open en zette Luna in de gang. De buurman keek het geheel aan en zei: heeft ze er nu al geen zin meer in. “Nee, te koud denk ik,” zei ik, omdat je nou eenmaal wat terug dient te zetten. Eenmaal weer buiten wilde ik Otis in de slee zetten maar die wilde nu ook niet meer. In het park dan? Ja, dan wel, loog hij. Want eenmaal in het park wilde hij helemaal niet meer in de slee. Hij had koude wangen en oja alleen mama mocht zijn slee trekken. De gevoelstemperatuur was inmiddels tot onder nul gedaald. Hij wilde ook niet meer buiten blijven want ‘te koud’. Amper vier minuten stonden we weer in de achtertuin. Nadat Otis weer binnen was gelaten stapte ik boos weer de sneeuw in voor een ommetje. Niet wetende dat ik die middag alsnog slee- en sneeuwpret met Otis zou hebben.