Tennis

Waarschuwing: dit wordt een beetje een ‘vroeger was alles beter’ stukje. Het gaat over tennis. Vanmiddag zat ik met mijn zelfgemaakte cappuccino en broodje pindakaas voor de televisie en uit verveling zette ik Roland Garros op. Ik dacht ik probeer het weer eens even, want eerlijk gezegd is het jaren geleden dat ik voor het laatst écht naar een tenniswedstrijd heb gekeken zoals ik dat vroeger wel deed. Vroeger betekent in mijn geval: de jaren 90. Als Krajicek speelde of Pete Sampras of - vooruit - André Agassi, dan vond ik het tennisspel wel echt boeiend om naar te kijken. Met name de korte slagenwisselingen op Wimbledon, afgewisseld met de sfeershots op ‘Henman hill’ en de eeuwige aardbeien met slagroom. Maar ook Roland Garros vond ik - zo af en toe - mooi om te zien. Al zijn de wedstrijden waar ik echt actieve herinneringen aan heb (Krajicek - Ivanisevic, Krajicek - Washington, Mahut - Isner) op de vingers van één hand te tellen. Het boeit me niet zoveel meer. Dat komt misschien ook omdat er geen Nederlanders meer echt goed zijn en ik vind sport leuk om naar te kijken, maar zonder favoriet hoeft het voor mij niet. Maar het komt denk ik ook door de telefoon. Vroeger stond er een tenniswedstrijd op en dan keek je er ook echt naar. Nu zet je het op en dan ga je een stukje schrijven, appen of het laatste nieuws lezen op je mobieltje. Kleine dingen irriteren nu ook meer dan vroeger: de puntentelling bijvoorbeeld. Het eerste slagenwisseling gewonnen: 15 punten! Tweede slagenwisseling gewonnen: nog eens 15 punten! Derde slagenwisseling gewonnen: 10 punten. WHAT IS THAT ABOUT. Toen ik een jaar of tien was en iets over de puntentelling leerde, dacht ik nog: oké, raar, maar vooruit. Maar de wetenschap dat de puntentelling nog altijd en dus tot in de eeuwigheid geen enkele logica bevat, vreet aan me. Ik zag vanmiddag een stukje van de partij Struff - Rublev. Gelukkig een tiebreak, waarin ze tenminste een beetje normaal tellen. Spannend was het ook nog eens. Het ging gelijk op. Ik zag Struff een punt maken. Daarna Rublev weer. Knap hoor. Toen viel het kwartje. Ik had geen idee wie Struff was. Of wie Rublev was. Net een blik geworpen op de top 20 van de ATP-lijst: ruim de helft van de namen kende ik helemaal niet. Slechts een handje vol spelers zou ik herkennen als ik ze op straat zou tegenkomen. Vroeger kende ik ze allemaal! Tot op de nummer 100 aan toe (bij wijze van spreken). Daar zat ik dan, op de bank, met inmiddels lauwe cappuccino, te kijken naar twee volslagen onbekenden, met hun idiote puntentelling. Het kon me - hoe graag ik ook anders zou willen - niet meer bekoren.