Terras

Na weken van bewolking, regen en kou is het dan eindelijk lente geworden. We wilden heel graag eindelijk naar buiten en besloten de fiets te pakken. Met mijn E-routes app voor wandelingen aan, besloten we losjes aan - zonder vaste route - te gaan fietsen richting Empel en daarna Richting Rosmalen. We kwamen langs een wijk met kasten van huizen en oernederlandse uitzichten. We kwamen over de dijk en daarna in een nieuwbouwwijk met huizen die nog geen ramen hadden. Er stond in een veldje wel een enorme springkussen in de vorm van een octopus. We keken even rond en reden verder over het fietspad richting het centrum van Rosmalen. Marjolein had haar zinnen gezet op een plekje op het terras van Tof Koekie, een kindercafé dat tot vorig jaar in de Bossche binnenstad zat en nu dus in het centrum van Rosmalen. Terwijl de meeste terrasjes ogenschijnlijk vol zaten was er op het terras van Tof Koekie plek zat, het was misschien half vol. We moesten een Qr-code scannen en vragen beantwoorden en mochten plaatsnemen op een bank tegen de gevel. Er stonden auto’s om mee te spelen voor de kinderen en onwennig keken we op de kaart. Na een halve minuut kwam de serveerster al terug om te vragen of we al wisten wat we wilden drinken. Eh, nee. Ik kon me niet herinneren wanneer het de laatste keer was dat ik op een terras zat. Misschien was het in de zomervakantie in Ommen? Even later zaten we met taart, bier, chocomel en tosti’s te kijken naar onze medemensen op het terras in de zon. Mensen die onhandig met hun telefoon bij het paaltje met de Qr-code stonden. Twee oude fietsers die via de uitgang naar binnen gingen. Moet je nou wel of niet een mondkapje op als je alleen maar even naar de wc moet? Ik was blij toen we weer verder kon gaan, maar het voelde ook als een mijlpaal. Iedereen was weer vrolijk, de terrassen zaten (bijna) allemaal vol, de zon scheen. Vooral die zon had ik zo gemist.