Testen

Terwijl er in Den Haag nog altijd ophef is over de aantekeningen van Ollongren en het mooie weer ons had bereikt (ik kon zelfs zonder jas de kinderen ophalen in de middag), kwam de coronarealiteit vandaag weer even erg dichtbij. Het begon in de loop van de ochtend met een appje dat twee klassen van onze school naar huis moesten, elk vanwege een positieve coronatest bij een leerling. Daarna kwam het verzoek van een ouder of we Otis’ vriendje thuis af wilden leveren omdat het zusje daarvan in die klas zat en nu tot woensdag - de dag waarop ze getest moet worden - in quarantaine moet. (Gisteren keken we trouwens de film Inferno, in de reeks van de Da Vinci Code, waarin uitgelegd werd dat quarantaine komt van ‘40’ het aantal dagen dat men tijdens uitbraken van de bijvoorbeeld de pest in afzondering moest, voordat men de stad in mocht, maar dat terzijde). Bij het ophalen viel me direct op hoe hees Noël was en hij klaagde ook over keelpijn. Otis was ook alleen maar aan het snotteren en hoesten, iets wat me ‘s ochtends in de korte tijd dat ik ze had gezien (alleen bij het aankleden) niet was opgevallen. We zochten nog even het reglement er bij van het Sportiom waar Noël zo direct zou gaan zwemlessen, maar dat was onverbiddelijk. Ook bij hele milde klachten blijf je thuis. Ook het schoolreglement zegt dat ze beide zo niet naar school kunnen, tenzij ze negatief getest werden. En dus belde ik voor het eerst met de coronalijn: 0800-1202 en moest eerst vier keuzemenu’s door voordat ik een echt persoon aan de lijn had. Ze vroeg naar onze klachten, onze burgerservicenummers, adresgegevens, telefoonnummers, e-mailadressen en uiteindelijk keek ze dan waar we getest konden worden. ‘Oh, het kan vandaag nog, maar dat is wel over tien minuten.’ Ik zei dat we dat niet gingen halen. Achteraf duurde het gesprek toen ook nog bijna tien minuten. Uiteindelijk mochten we dan morgenochtend komen en hebben we nu drie afspraken achter elkaar. We hebben bijna de hele Brabanthallen komende ochtend voor ons alleen, want omdat ik zelf ook nog/ weer een vervelend hoestje heb, wil ik mezelf ook laten testen en de kinderen krijgen extra tijd omdat het kinderen zijn. Ik ben nu al de hele dag de test aan het downplayen richting de kinderen. Ik vertel hoe kort het duurt, hoe weinig je er van voelt en kocht ze om door te zeggen dat zij dan mogen bepalen wat we gaan eten en met welk toetje. Ze willen nog altijd niet graag, maar hebben inmiddels wel door dat ze er niet onderuit komen. Beter vijf seconden een stokje in je neus en keel dan 10 dagen niet naar school natuurlijk. Ik las toen ik had opgehangen nog even op de website van de GGD. Daar stond dat ze een diploma krijgen na afloop. Noël keek blase en zei droog: ja al minstens twee van mijn klasgenoten hebben die ook al. Hij was bepaald niet onder de indruk.