Tevreden

Bent u gelukkig, vroeg het televisieprogramma? ‘Ik ben tevreden. Geluk duurt korter dan tevredenheid,’ antwoordde de monnik, die naar eigen zeggen al veertig jaar schrijft. Een gewone oudere man om te zien. Normale kleding, grijs haar, kaal bovenop en een bril. Voor het eerst in dertien jaar was er iemand over de vloer, en laat het nou net Man bijt hond zijn. ‘Ik geniet van jullie. Jullie zijn de eerste die hier binnen geweest zijn.’ Met de gordijnen half gesloten en de deuren dicht leeft een man in een rijtjeshuis in afzondering die mooie zinnen spreekt als: ‘Ik bid op papier en ik leef op rijst en olie’. Om onduidelijke redenen staat er een keukentrapje en een vouwfiets in de kamer. Op sommige plekken is op de muur beschreven met teksten als ‘stop met jezelf te bewijzen en laat iedereen los’ en ‘blijf overal weg’. Verder zien we alleen een stoel en een bureau vol met schrijfgerei. Hij heeft wel een Senseo-apparaat en een radiootje, maar een televisie of magnetron is er niet. ‘Veel mensen denken dat ik gek ben, omdat ik zo anders leef. Dat voelt heel naar. Niemand biedt mij ooit iets aan.’ Dat laatste vind ik niet zo vreemd, gezien zijn levensstijl. Toch ziet hij de wereld naar eigen zeggen positiever dan andere mensen. De toekomst ziet er goed uit. ‘Als je alles gehad hebt kan er niets slechts meer komen. Het kan alleen nog maar beter gaan,’ zegt de monnik breed lachend met zijn armen over elkaar. Ik ben benieuwd wat hij zal schrijven als de cameraploeg weg is.