The Crown

Wie vandaag rond een uur of half drie door de trein van Utrecht naar Den Bosch liep, had een aardige kans gehad om mij te zien knikkebollen achter mijn telefoon, kijkend naar The Crown. Het is inmiddels mijn dagelijkse afspraak op zowel heen als terugweg naar Amsterdam: in twee keer 50 minuten kan ik zo’n 1,5 aflevering inhalen. Inhalen, zo voelt het namelijk. Vorig jaar zijn we ooit samen aan The Crown begonnen, maar Marjolein vond het niet echt boeiend. De nieuwe afleveringen met Diana wil ze wel meekijken, dus nu ben ik voor volk en vaderland alle oudere seizoenen/ afleveringen aan het bingen. Ik moet zeggen dat ik er zelf ook even in moest komen. De Netflix-serie heeft een tempo (sloom) waaraan ik wel echt even moest wennen. Maar de verhalen zijn vaak prachtig, gedetailleerd en ook nog eens (groten?)deels historisch correct. In een aflevering waarin de eerste kersttoespraak van Elisabeth op televisie wordt aangehaald, bleek de tekst woord voor woord te kloppen met de originele uitzending (oké er was wel iets in geknipt natuurlijk). Daarnaast zie je dus ook hoe de uitzending tot stand is gekomen. Geweldig gedaan en dus ook nog een zeer waarheidsgetrouw. Dat is ook het mooie uit de serie: de makers geven je ook een prachtig inkijkje in wat zich afspeelt tussen de paleismuren; en ja daar hebben ze waarschijnlijk ook wel de nodige vrijheid gekregen en genomen. Het tijdsbeeld is geweldig neergezet (ik ben nog altijd pas bij 1957/1958), er wordt goed geacteerd en de personages kennen veel diepgang. Ik kan vaak tijdens een aflevering amper wachten tot deze voorbij is, zodat ik kan Googlen hoe het een personage na die tijd verder is vergaan. Het tempo is dus niet voor iedereen weggelegd. Het is slow-vermaak. Je kunt - weet ik uit eigen ervaring - rustig een paar minuten wegdommelen in de trein, zonder de draad van het verhaal helemaal kwijt te zijn. Inmiddels ben ik zo nieuwsgierig naar de nieuwe verhaallijnen en hoe dat is uitgewerkt, dat ik bijna nadenk over smoesjes om nóg vaker naar kantoor te komen.