The Passion

Gisteren was ik met Marjolein naar een toneelvoorstelling en daardoor heb ik voor het eerst in jaren The Passion gemist. Ik ben niet gelovig, eerder zeer kritisch op het geloof maar met namen ‘de kerk’. Toch, of misschien wel juist daarom, vind ik geloof, gelovigen en zeker uitingen als The Passion, razend interessant. Sinds 2011, toen The Passion voor het eerst op televisie kwam, vraag ik me af of ik, als ik gelovig zou zijn, vervuld zou worden met liefde en herkenning, of dat ik me belachelijk gemaakt zou voelen dat het geloof wordt gereduceerd tot een neonkruis en een liedje van Boudewijn de Groot. Daarbij vraag ik me ook af in hoeverre Robert ten Brink en Bridget Maasland op het podium staan om het geloof te delen met de wereld, of om de eigen marktwaarde te vergroten. Op de een of andere manier zie ik Robert en Bridget niet iedere zondag in de kerk zitten. Opvallend is ook dat er – ondanks de vele live interviews die gehouden worden – nooit een onvertogen woord valt. Of The Passion trekt alleen het brave EO-publiek aan, of er is sprake van – een soort – censuur. Ik hoop het eerste. Al was het maar dat het een mooi verhaal zou zijn. En daar gaat het tenslotte om bij dit soort ‘spirituele ervaringen’. Iedereen ziet en voelt er in wat hij voelt. Ik voel hypocrisie, ook van mezelf. Maar bovenal fascinatie voor zoveel goedgelovigheid.