These are the days of our lives

‘These are the days of our lives’, van Queen, heb ik altijd een fascinerend nummer gevonden. Vooral omdat ik op de een of andere manier van begin af aan geweten of vermoed wat er bedoeld werd, wanneer deze dagen zijn. Vanmiddag, lopend door Breda, voelde ik ineens dat het moment aangebroken was. En dat kwam voor mij best als een verrassing. In amper 24 uur van een goede echo bij de verloskundige naar een leuk sollicitatiegesprek. Op het moment dat ik dit opschrijf – acht uur ‘s avonds – schijnt, door de raam van de keuken de zon recht in mijn gezicht, Noël speelt met zijn Toet-Toet auto’s naast mij op de bank. “Papa auto rijden,” zegt hij terwijl hij een exemplaar in mijn hand drukt. Op de televisie is het Journaal net begonnen. NOS-verslaggever Ron Fresen vertelt iets over de brood-bad-bed-crisis in het kabinet. Het voelt allemaal zo volwassen, vooral de nieuwe zwangerschap. Hier heeft Queen dus al die jaren over gezongen. Zou Freddy hebben bedoeld dat ik die baan ook krijg? Noël heeft ondertussen mijn zonnebril afgepakt. De letters veranderden in zwarte vlekken op mijn beeldscherm. “Donker”, merkt Noël op als hij met mijn bril wegloopt.