Tillen

We waren nog niet eens bij de ingang van de Efteling toen Luna al achter ons aan begon te sjoggen. “Tillen,” klonk het met een krijsende stem achter ons. Toen hadden we alleen nog maar een paar meter van de bus af gelopen. Een paar uur vooruit. Luna had inmiddels wel het een en ander zelf te voet afgelegd, maar vaak klonk het na een paar minuten: optillen! Papa! Wacht op mij! Het moest nog middag middag worden en ik was al behoorlijk kapot. Want ik had wel een draagzak mee voor haar, maar de stukjes die we liepen waren steeds net niet de moeite om daar helemaal de draagzak voor uit de tas te pakken en af te stellen. Maar vooral na de wandeling naar Nest!, de nieuwe speeltuin van de Efteling, was ik helemaal gebroken. En dan had ik haar dus nog wel zo ver gekregen om een behoorlijk deel van de barre tocht zelf te lopen. Later liepen we ook nog naar de Fata Morgana en omdat we niet erg goed over de route hadden nagedacht moesten we daarna ook nog weer helemaal terug, want we wilden ook nog even naar de Pagode en die was weer helemaal aan de andere kant van het park. Aan het eind van de middag was het tijd om naar de bus te gaan. Door een kleine misrekening waren we aan de late kant waardoor we moesten haasten om de bus te halen (of we moesten weer minstens een half uur wachten). Luna zelf laten lopen was dus om tempo-technische redenen ook niet mogelijk. Eenmaal bij de bushalte hadden we toch nog drie minuten over. Ik voelde me als een Tawatha: uitgeput en uitgedroogd, alsof ik net een dansmarathon van 50 uur achter de rug had. Sterker nog: ik denk dat een dagje je kind door de Efteling zeulen misschien nog wel zwaarder is ook. Ik had gisteren al wat suggesties gedaan over sequel-marathons, maar 50 uur een kind optillen moet toch voldoende zijn om elke man of vrouw te vloeren. Het goede nieuws is dat ik na vandaag zulke sterke armspieren heb dat ik besloten heb me in te schrijven voor de Sterkste man verkiezing van 2022. Ik denk dat ik wel een kans maak nu.