Trein

Al dagen hoor ik overal dat het te druk is in de trein. Ik zou het niet weten want ik zit meestal thuis, al geef ik toe dat ik ook één dag in de week naar Amsterdam reis, zodat ze weten op mijn werk dat ik ook nog buiten Whatsapp besta. Vandaag ging ik echter voor het eerst in een half jaar (denk ik?) voor een lange reis met NS om Noël en Otis naar Groningen te brengen. Op de heenweg viel de drukte mee. We hadden alle treinen een eigen ‘viertje’ waarvan de stoelen gedurende de rit werden onder gesmeerd met koek- en broodkruimels. Even voor vier uur zette ik de kinderen in Assen af en zag ik dat het perron inmiddels aardig vol was gelopen. Bij het instappen bleek het inderdaad heel druk in de trein. Het was inmiddels spitstijd, maar dan nog. Er waren geen vrije zitplaatsen behalve naast mensen. Dus ik besloot nog even door te lopen. De coupé kwam echter uit bij een doodlopend stukje trein, waardoor ik uiteindelijk met drie anderen in een best wel klein tussenstuk bleef steken. Ze hadden allemaal oortjes in; ik deed mijn koptelefoon af. Een tijd later was ik - met een iets rustigere tweede trein - op Utrecht Centraal aankomen. Daar zag ik toch wel heel erg veel medereizigers. Even wilde ik verontwaardiging voelen, tot ik me bedacht dat ik er ook was en dus onderdeel van het drukte-probleem. Om mezelf weer wat beter te voelen ging ik rekenen. Eerder nam ik zeker vijf a zes keer maand de trein om er privé - naast mijn acht werkreizen per week - op uit te gaan. Nu doe ik dat een keer in de paar maanden. Zeg dat ik zo’n twintig keer minder vaak de hort op ga en er vanuit zou gaan dat iedereen zoveel minder de trein pakt, dan had het dus twintig keer rustiger moeten zijn dan ‘normaal’ op Utrecht CS. Ik keek om mij heen en bedacht me dat het waarschijnlijk wel iets rustiger was, maar zeker geen twintig keer. Als er geen mondkapjes waren geweest, had het misschien zelfs als een gewone reisdag gevoeld.