Twee minuten

De twee minuten stilte - die zoals de laatste jaren meestal het geval was, niet echt stil waren - zijn weer voorbij. Er worden nu kransen gelegd door de scouting namens mensen die in de oorlog 12, 14 en 16 jaar waren. Otis en Luna deden de eerste dertig seconden de klok na die om precies acht uur acht keer sloeg. Hoogtepunten waren toch wel de regenboog die net voor acht uur boven Amsterdam te zien was en de valse noot aan het begin van de taptoe. Het maakt de vaak wat kille ceremonie. Even daarvoor was het gestopt met regenen. Noël had een telefoon gevonden en deed een spelletje waarin je uit de klauwen van een ‘killer’ moet blijven. We hadden een poging gedaan om nog iets over de oorlog te leren. We keken naar Anne Frank videodagboek en Noël heeft nog een tijdje aandachtig gekeken. Ik kon hem uitleggen wat onderduiken was en met name toen Anne het Achterhuis in ging en toen ze er onder politiebegeleiding weer uit moest keek hij gefascineerd. Anne vertelde daarna in een wit decor dat ze in 1945 was overleden en ik moest terugdenken aan vanochtend, toen er op mijn werk in het ziekenhuis in de kamer tegenover mijn kantoor iemand bleek te zijn overleden. Ik hoorde geschreeuw, gehuil, gebeld, gepraat, ik zag mensen heen en weer drentelen. Het was on-corona-achtig druk. Alle emoties liepen aan mijn deur voorbij. Pas tijdens de twee minuten stilte realiseer ik me dat deze persoon op dodenherdenking is overleden en dat iedereen zijn of haar twee minuten weer anders zal beleven.