We Twitteren er lustig op los. Over belangrijke en onbelangrijke zaken. En ik doe mee, al ben ik er nog niet echt achter wat we er mee opschieten. Moet ik het zien als een soort collectief geheugen? Zo van: waar denken we allemaal aan op welk moment de geschiedenis. Nou op 1 mei 2009, in Nederland, om kwart voor vier ’s middags is dat bij een groot deel van de mensen, nog steeds het Koninginnedagdrama. Bijvoorbeeld.
En wat schieten we op met al deze Twitters over dit onderwerp? De tijd zal het leren. Of is het gewoon ‘voor de leuk’? Zo maakt schrijver/ dichter Nico Dijkshoorn zich druk over een advertentie aangaande autoschade of zoiets, naast een artikel over het Apeldoorn-incident. Fijn, dat iemand zich daar druk om maakt. Goed ook.
Een drama biedt sowieso bij uitstek een goede gelegenheid om je aan alles en iedereen te kunnen ergeren. Te veel bloed op de nieuwsfoto’s, te slechte beveiliging, te veel saaie getuigenverslagen, te veel waarom-vragen, het kapsel van de dader, het wegvallen van het geluid met de correspondenten en die eeuwige Martijn Bink die nog maar net terug was van zijn wekenlange verblijf in de polder bij Schiphol (‘Nee hier gebeurt nog altijd niets!’) na de vliegtuigcrash, en nu dus bij De Naald een nieuwe standplaats heeft gevonden.
Een kennis die ik volg, vraagt zich af hoe ver je mag gaan in de journalistiek. Gaat een foto van een meisje dat gereanimeerd wordt te ver? Moeten de camera’s wel of niet klikken na een ongeluk? Nee, dan is het maar goed dat we ons tegenwoordig alles hardop kunnen afvragen op een site zoals Twitter. Vooruitgang.
ความคิดเห็น