Vaccinatie vetes

Chantal (15), één van de hoofdrolspelers in de documentaire Vaccinatie vetes van PowNed, was verscheurd door twijfel: wel of niet vaccineren. Haar vader had tijdens één van de eerste corona-golven nood-IC’s helpen opzetten en had daar veel ellende gezien. Hij was pro-vaccinatie en hoopte dat zijn dochter zich uiteindelijk toch zou laten overhalen. Haar moeder, de vleesgeworden risicogroep, weigerde zich te laten vaccineren ‘want met een vaccin kan je nog altijd het virus verspreiden’. Chantal twijfelde want haar vader ‘had zoveel ellende gezien op de IC’ en haar moeder ‘had ook dingen opgezocht’. Deze scene was wel exemplarisch voor het denkniveau van de meeste antivaxxers. Stuk voor stuk vonden ze zichzelf hele normale kritische denkers, maar als gevraagd werd om de inhoud - het waarom van niet vaccineren - kwamen ze niet verder als: vertrouwen op eigen immuunsysteem, te snel ontwikkeld, QR-codes zijn ook niet waterdicht, eigen research. Er zat ook een zweef-stelletje in die in een commune was gaan wonen, maar daar nu werd uitgekotst omdat ze zich niet wilden laten vaccineren. Helaas werd niet duidelijk waarom ze dat niet wilden. Ik verdenk ze er zelfs van dat ze het zelf ook niet weten. Het kwam een beetje over als een groep dwarsdenkers die zonder idealen gewoon niet achter het heersende idee aan wil lopen: namelijk dat vaccineren verstandig is voor jezelf, maar vooral ook voor je omgeving. Wat ook opviel is de enorme hoeveelheid zelfmedelijden. Ze vonden het stuk voor stuk maar gek en oneerlijk dat hun (egoïstische) keuze, consequenties had. Chantal zagen we richting het einde van de documentaire met zichzelf worstelen. Ze durfde de McDonalds niet in, waar ze zonder QR-code sowieso ook niet welkom was. Even later zagen we haar als een depressief half dood vogeltje bij haar moeder aan tafel zitten. Na 50 minuten Vaccinatie vetes kon ik niet anders dan denken: dat ze beter hun energie is zelfontwikkeling zouden steken dan in twijfels over een vaccin.