Veerboot

Ik hou niet (echt) van verrassingen. Of beter: ik hou van in controle zijn. En omdat ik vandaag voor het eerst met een auto op de veerboot, heb ik ter voorbereiding voor de grote overtocht naar Texel alle informatie die ik kon vinden doorgenomen. Hoe scan ik mijn kaartje, hoe kom ik op de boot, hoe vaak gaat de boot, wat mag ik op de boot. Ik vond zelfs een filmpje op Youtube van iemand die ook met de auto op de boot ging. Het stelde me gerust, met de auto op de boot is net alsof je voor een dichte brug staat te wachten, maar dan al varend. We reden de navigatiestem achterna en dat klopte zowaar met de borden. In de stromende regen mochten we aansluiten in een lange rij met andere auto’s die mee wilden. We zouden op het onderste dek uitkomen, boven ons stonden ook auto’s op de brug, die waarschijnlijk eerder waren. Een mannetje met een witte regenjas gebaarde dat we kort op onze voorganger moesten stilstaan in afwachting van de boot. Na een paar minuten zagen we de auto’s die net waren aangekomen al van de boot af rijden. Ik maakte nog een filmpje van hoe hard het regende en dag hoe de auto’s uit de priority lane al mochten gaan. Weer even later mocht ik ook. Ik kwam meerdere verkeersregelaars tegen: eerst moest ik rechts aanhouden, daarna doorrijden bij de derde verkeersregelaar - ik was inmiddels op de boot - moest ik naar rechts, een smalle gang door. We mochten blijkbaar in een zijpad parkeren, achter een motor. Uit de auto daarvoor kwam een bejaarde vrouw zonder mondkapje. Er was een half beslagen raam waar je de Waddenzee langs de boot zag trekken. Op weg naar nieuwe avonturen.