Verveling

Het klinkt misschien gek, maar het is eigenlijk ook heel logisch: door de nieuwe overstroming aan covidpatiënten in de ziekenhuizen, hebben we het al een paar dagen extreem rustig. Al vorige week woensdag kregen we te horen dat er opnieuw geplande operaties moesten worden afgezegd om de verpleegafdelingen te ontlasten. We hebben daarop besloten tot nader order niet verder te plannen. Maandag hoorden we hoeveel patiënten we komende week nog ingepland konden laten voor mijn specialismen (chirurgie en orthopedie) waren dat er twintig in de hele week. Dat klinkt nog best veel en dat is het eigenlijk ook wel: niet per se heel veel minder dan de afgelopen maanden, maar het betekende wel dat heel veel niet urgente operaties nu zonder zicht op een nieuwe operatiedatum zijn afgezegd. Vanochtend kwam ik op kantoor aan en bleek er bericht te zijn binnengekomen dat er nog verder afgeschaald moet worden. Nog eens meerdere operatiekamers moeten komende week dicht omdat het anesthesie-personeel acuut nodig is op de intensive care. Precies om die reden gingen ook in 2020 heel veel operaties niet door. Dus moesten we nog eens vier patiënten afbellen vandaag. Maar daarna werd het rustig. Té rustig. Zo rustig dat er letterlijk niets meer te doen viel dan af en toe een verdwaald telefoontje aannemen, daar dan weer pauze van houden en nog maar eens alles nakijken wat nog wel gepland staat. Ik heb ook dagen gehad dit jaar dat het echt té druk was, maar omdat we nu maar één keer per week een nieuwe planning krijgen (de volgende komt pas weer maandag), is het nu - dankzij de afgeschaalde planbare zorg - extreem rustig. Zo rustig als het bij ons op kantoor was, zo druk was het aan de overkant. De inmiddels lege verpleegafdeling tegenover onze kamers, is sinds deze week de vaccinatielocatie voor het ziekenhuispersoneel dat een booster ontvangt. Dat geeft de burger toch nog wat moed dat er ook nog goede dingen gebeuren.