Verzet

Ik moest vanochtend wel een beetje gniffelen over alle opperwappies die denken dat door hun ‘verzet’ er vanavond een hele reeks aan versoepelingen zijn aangekondigd. De zelfoverschatting is sinds Twitter en andere sociale media echt schaamteloos geworden. Het is toch een beetje als naar de tv schreeuwen tijdens de Olympische Spelen en dan na afloop claimen dat de medaille ook een beetje dankzij jou is behaald, want Nuis heeft toch gewonnen? En ik schreeuwde! 1 + 1 = 2. Als de pandemie één ding heeft duidelijk gemaakt, is dat de mens diep van binnen vooral aan zichzelf denkt. Ik merk het ook aan mezelf, ik ben absoluut van het kamp ‘voorzichtigheid’ en ‘mensen op de wachtlijst voor een operatie eerst helpen’ maar als puntje bij paaltje komt sta ik ook te juichen als carnaval gewoon weer mag. Ook ik heb diep in mij een Raisa Blommestijn en een Marianne Zwagerman die soms gewoon de overhand nemen. Dan denk ik ook even: ja maar die mensen zijn toch ook gewoon dor hout, daar doe je niets aan. Het enige verschil is dat ik daarna vaak ook nog wel denk: ja, maar wat had ik gevonden als ik wél een hele kwetsbare gezondheid zou hebben? In de podcast Signaalwaarde werd deze week gefilosofeerd over hoe mensen tot besluiten zouden komen als ze zelf niet zouden weten of ze wel of niet kwetsbaar zouden zijn. Ik denk dat mensen dan - over het algemeen - meer oog voor de ander zouden hebben. Ondertussen zal ik moeten leven met het feit dat ik tijdens de pandemie niet in het verzet zat. Hopelijk wordt ik ooit vergeten door Willem Engel en is men genadig als de tribunalen beginnen.