Ik weet nog dat ik verhalen schreef alsof het niets was. Achter onze eerste Personal Computer, met Windows 3.1 en WP 5.0 kon ik mezelf uren lang verliezen in de witte woorden op die gifblauwe achtergrond. Het waren makkelijke jaren en op woorden hoefde ik dan ook niet lang te wachten. Als ik ging typen wist ik meestal toch al wel wat er kwam. Het verhaal zat al in mijn hoofd of was toch in ieder geval niet lang onderweg naar mijn vingers en vervolgens het toetsenbord. Het leek allemaal zo eenvoudig. Waarschijnlijk ook daarom had ik al vroeg in mijn hoofd dat het toch wel machtig mooi moest zijn om hiermee je geld te kunnen verdienen en je dagen te mogen vullen. Schrijven was niet alleen leuk, maar ging me in die dagen dus gemakkelijk af.
Maar aan mijn schrijfperiode kwam een onherroepelijk einde. Ik weet uiteraard niet meer wanneer het is geweest, maar ergens midden jaren negentig vervlakte de interesse. Er kwam ook steeds meer concurrentie van ander tijdverdrijf. Eerst waren daar de computerspelletjes. Spelletjes waren er altijd al geweest, maar we moesten het lang doen met Rambo, Simcity, Outrun, honkballen en Sokoban. Sommige spelletjes waren zelfs nog in zwart-wit en we vonden het al heel wat als een spel zestien (!) kleuren had. Natuurlijk hadden de spellen ook onze aandacht, maar schrijven was een geduchte concurrent. Je kon er zoveel meer kanten mee op. De weg bij Outrun konden we inmiddels bijna blind vinden.
Met de jaren werden ook de computerspellen interessanter. Met Stunts gingen we eigen racebanen bouwen, met Fifa speelden we hele voetbalcompetities na en met Cartoons maakten we onze eigen tekenfilms. Ook vond ik Word maar een slap aftreksel van WordPerfect 5.0 en ondanks dat ik alles heb geprobeerd, tot en met het blauw maken van de achtergrond, het is en blijft een vervelend programma. Al kan ik moeilijk uitleggen waarom. Waarom vind je het ene gebouw mooi en het andere niet? Waarom is het ene feestje wel leuk en het andere niet? Het is vaak niet eens uit te leggen. Dit alles zorgde ervoor dat ik steeds minder vaak WP opstartte en dat ik dus ook steeds minder verhalen ging bedenken om op te schrijven.
De absolute genadeklap moet zo rond 1999 zijn gekomen. Ergens in die tijd kregen we onze eerste internetaansluiting. Je moest nog echt inbellen, wat gepaard ging met veel lawaai en ook nog eens lang duurde. Websites bekijken vroeg geduld, en dat hadden we, want we wisten niet beter. We waren allang blij dat we erbij hoorden, al kenden we de mogelijkheden van het internet nog nauwelijks. Een mp3’tje downloaden kostte al gouw enkele uren en op een muziekforum spraken we over popmuziek en quaisi-rock. Aan mijn verhalen dacht ik eigenlijk nooit meer en ook mijn studiekeuzes werkten wat dat betreft niet mee. Bovendien bleek al snel op de middelbare school dat mijn Nederlands abominabel slecht was. Ik zag het verschil tussen een d en een t niet, en het interesseerde me nog veel minder. Tijdens de lessen zat ik zo stil als het maar kon in de klas, in de hoop dat ik geen beurt kreeg. Als ik dan toch werd aangewezen om een antwoord te geven moest ik altijd gokken en vaak gokte ik verkeerd.
Toen weer een paar jaar later de interesse in het schrijven terug kwam, moest er veel worden ingehaald. Het grootste deel van de inspiratie was verdwenen en kwam naar het zich liet aanzien ook niet terug. Om tot woorden, zinnen en vervolgens teksten te komen had ik veel input nodig, en dat maakt nou juist niet creatief. Het leverde frustraties op, want journalistieke teksten schrijven is leuk tot op bepaalde hoogte, maar uiteindelijk toch slechts het ‘knechtenwerk’. Nee het echte schrijven is voorbehouden aan de romancier, de columnist of desnoods de toneelschrijver. Een interview houden en uitschrijven is eenvoudig. Je schrijft gewoon op wat er is gebeurd, of althans: zoals jij gezien hebt dat het is gebeurd. Maar een verhaal verzinnen begint ergens anders. Het liefst met een lege pagina, zonder internet of computerspel. Als het even kan zonder te hoeven nadenken over d’s en t’s. De komende dagen ben ik met vakantie, maar vooral ook verstoken van internet en televisie en dus van de input. Als dat geen voedingsbodem is voor nieuwe verhalen, wat is het dan wel?
Comments