Vondelpark

Het. Is. Klaar. Dat wil zeggen: ik ben er helemaal klaar mee. Ik ben na een heerlijke dag boos achter mijn Chromebook geklommen na een bericht over honderden of mogelijke duizenden feestende mensen in het Vondelpark. Op Twitter las ik de gebruikelijke afkeurende berichten afgewisseld met aanmoedigingen ‘leef!’, ‘goed zo!’ of het ook al vaker gehoorde ‘de geest is uit de fles!’. Ik was zo dom om op het filmpje te klikken. Hossende mensen stonden op elkaars lip, op en neer te springen en in elkaars gezicht te schreeuwen. En toen knapte er iets in mij. Normaal kan ik zoiets redelijk wegrelativeren door te denken aan al die mensen die zich wel aan de maatregelen houden. Maar denkend aan deze hossende menigte die er indirect voor zorgt dat ik nog langer opgesloten zit en met mij velen, werd ik boos. Misschien nog wel bozer dan bij de Black lives matter betoging op de dam of de ‘demonstratie’ in Haarlem. Als ik bedenk dat al deze mensen die indirect zoveel extra leed veroorzaken straks gewoon weer naar huis vluchten, zonder boetes, quarantineplicht of ook maar een greintje schuldgevoel, word ik naast woest, vooral ook heel verdrietig. Ik denk aan de coronaboete die is verlaagd naar fucking 95 euro en naar hoe die juist had moeten verhoogd om dit soort excessen aan te pakken. Wat mij betreft kan de boete niet hoog genoeg zijn. Ook denk ik aan alle patiënten die ik dagelijks spreek en niet geopereerd worden omdat alles corona is. Velen zelfs heel begripvol over de situatie, maar ze zijn ook veelal gefrustreerd dat het allemaal zo lang duurt. Het valt niet meer uit te leggen dat een paar honderd man of een paar duizend wellicht het verpesten voor een hele grote groep. In een vlaag van woede, frustratie en machteloosheid moest ik een daad stellen. Als ik het nieuws niet kan veranderen, dan maar alles op zwart. Ik haalde binnen een minuut mijn Twitter, NOS en Teletekst-app van mijn telefoon en zette de televisie uit. Zo komt er misschien toch nog iets goed van. Daarna hoorde ik achter in mijn hoofd twee stemmen. Het waren Acda en De Munnik, ze zongen Hoe ruikt het Vondelpark vannacht. Voor even voelt alles zwaar. Daar kan een heerlijke dag helaas niet tegen op. Het Vondelpark ruikt naar verraad en de angst dat het nooit meer goed komt.