Vuurtoren

Als het zomer, de temperatuur stijgt en Maarten Ducrot weer eens een wielerverhaal tot in de details aan de trouwe luisteraar voorlegt, komen als vanzelf de Tour de France-kriebels weer op. Dit jaar duurde het wat langer dan anders: eigenlijk had ik er pas ‘zin in’ toen ik de rode auto van de organisatie zag waarin tourbaas Christian Prudhomme met een lullig geel vlaggetje de wedstrijd opende. Direct na het vlaggen vlogen een aantal renners er in. Ik had wel eens gelezen dat het voor veel renners een erezaak is om even op kop te kunnen rijden in de Tour. Al is het maar voor een paar meter in de allereerste etappe. Enfin, het vlaggetje zwaaide, alsof er direct een massasprint lag op 200 meter ontstond er direct een lang lint aan renners en toen dacht ik: de Tour is toch by far de mooiste jaarlijkse sportwedstrijd die er is. Het werd een dag later nog veel mooier toen Mathieu van der Poel heel geel pakte en Ide Schelling opnieuw de bolletjestrui aan mocht doen. Ondanks de vele valpartijen van de Jumbo-ploeg, waar ook Steven Kruijswijk en Robert Gesink slachtoffer van werden, kan de Tour voor Nederland al bijna niet meer stuk. Een paar dagen langer de trui voor Schelling en van der Poel en wellicht nog wat etappe overwinningen zouden het helemaal een onvergetelijke tour kunnen maken. En dan hebben we ook nog Wilco Kelderman, al moeten we dat misschien nog maar even stil houden. Naast de zege van Mathieu was het voorlopig hoogtepunt een of andere vuurtoren die in beeld kwam met een verhaal over de eerste vrouwelijke vuurtorenwachter van Frankrijk. Dan weet je pas echt: de Tour is begonnen.