Wachten

Terwijl op mijn telefoon de bevestiging binnenkwam dat er vanaf woensdag inderdaad weer nieuwe versoepelingen doorgaan (terrassen langer open, dierentuinen, pretparken en openluchtmusea open, etc.) stond ik met mijn tas voor mijn voeten naar een raam te kijken. Achter het raam kon je het zwembad zien waar zoonlief zwemles kreeg. Af en toe wierp ik hem een strenge blik toe, maar de meeste tijd keek hij toch niet. Of liever: de meeste tijd keek ik niet. Ik was met mijn hoofd in elk geval ergens anders. In de weerspiegeling van het glas zag ik mezelf voortdurend gapen en zag ik er voor mijn gevoel nog moeër uit dan ik me voelde. Links naast mij stonden een man - type woonwagenkamp - te roken; de rook waaide mijn kant op. Aan de andere kant stond een vrouw met een kind dat steeds weg liep. Zoonlief was ondertussen expres tegen anderen aan aan het zwemmen. Ik keek weer boos, maar hij zag het niet. Toen het jongetje met wie hij in botste hem onder spetten begon hij te huilen en wees tegen de juf naar het jongetje. Achter mij waren de wolken nog grijzer geworden, maar er viel - voor mijn gevoel nipt - geen regen uit. Toen de les bijna klaar was ging ik naar binnen. Even daarvoor had ik nog bedacht dat ik eigenlijk nooit meer vergeet ergens een mondkapje op te doen binnen als dat verplicht was. Nu stap ik volledig in gedachten verzonken naar binnen. De man van het zwembad die de deur openhield knikte maar zei niets. Althans ik geloof dat hij niets zei, want ik had zelf een koptelefoon op. Pas een paar minuten later kijk ik rond en voel ik ineens dat ik mondkapjesloos binnen sta te wachten.