Bijna op hetzelfde moment als dat ik een pushbericht kreeg met ‘voormalig Paus Benedictus dood’, kwam ik het bericht tegen dat ook Willem de Ridder was overleden. Hoewel ik waarschijnlijk al een jaar of tien niet aan hem gedacht had, wist ik direct weer wie het was: de verteller waar we toen ik jong was met het gezin naartoe zijn geweest. In tegenstelling tot Benedictus heeft De Ridder best veel voor mij betekent. Ik was door zijn voorstelling - een vertelling over een fantasierijke ontdekkingstocht - behoorlijk geïnspireerd en heb daarna eerst het verhaal als een soort feuilleton in mijn ‘krant’ gezet. Ik was volgens mij wel veel van het verhaal vergeten, maar dat hinderde niet. Ik verzon het er gewoon bij. En daarna verzon ik nog vele verhalen. Willem de Ridder kon zo goed vertellen dat ik zelf ook verhalen wilde maken. Ik wilde Willem de Ridder zijn, maar dan zonder live publiek en met woorden op papier. De verhalen zoals ik die toen heb opgetekend in WP5.1 moeten nog wel ergens op zolder in een multomap liggen. Althans, toen ik het jaren later nog eens opdook, bleken er helaas aardig wat hoofdstukken - waarschijnlijk voorgoed - te zijn verdwenen (zo georganiseerd) . En hoewel ik ook niet meer weet hoe de verhalen gingen, ik weet wel dat ze me blijvend aan het denken hebben gezet. Ik ben altijd - op een positieve manier - jaloers geweest op zijn creativiteit. Helaas ben ik geen nieuwe Willem de Ridder geworden, maar de wereld heeft wel (meer) Willem de Ridders nodig.
top of page
bottom of page
Commentaires