Iets meer dan twee weken geleden keek ik op zondagochtend zoals wel vaker naar VPRO Boeken. Carel van Schaik was te gast en het boek dat hij had geschreven (Het oerboek van de mens, de evolutie van de bijbel) sprak mij wel aan.
Zoals wel vaker op de zondagochtend kreeg ik dankzij rondlopende en spelende kinderen maar de helft mee. Over waarom bepaalde dingen in de bijbel staan, verklaart vanuit een ‘intellectueel’ gezichtspunt. Tot zo ver niets raars.
Afgelopen weekend zapte ik op zaterdagochtend langs de herhaling de Boeken-aflevering van de week ervoor. Een andere presentator zat op de plek van Wim Brands, de vaste gastheer. Vreemd dachten mijn vrouw en ik nog. Zou hij ziek zijn? We hadden de intro gemist waarin – zo bleek bij het terugkijken – inderdaad werd gezegd dat Wim ziek was en pas in september terug zou keren.
Dat laatste gaat niet gebeuren. Gisterenavond kwam het nieuws naar buiten dat Wim Brands een einde aan zijn leven heeft gemaakt tijdens een vrij plotselinge depressie. Wim die twee weken geleden nog sprak over Adam en Eva met Carel, besloot dat hij niet meer verder kon leven.
Om mijn ongeloof uiting te geven ben ik de aflevering met Van Schaik terug gaan kijken. Wim oogde scherp, misschien ligt gehumeurd, maar niets leek erop te duiden dat de presentator (en dichter) het leven als (te) zwaar zou ervaren. Zou het niet veel gemakkelijker als we hartzeer aan de buitenkant zouden kunnen zien? Zou het niet veel prettiger zijn als iemand die depressief was daar gewoon voor uit zou kunnen komen? ‘Dames en heren, Wim Brands is er de komende maanden niet. Hij heeft een depressie en hoopt daar de komende maanden uit te komen’.
Met het zelfgekozen einde van Wim Brands komt ook zeker een einde aan een ritueel op de zondagochtend. Wim’s veel te lange inleidingen tot vragen zullen gemist worden als ik mijn koffiekop naar mijn mond breng en een glimlach niet stiekem kan onderdrukken. Nooit meer dus.
Comments