Workshop

We stopten bij nummer negen. Een villa midden op een industrieterrein. “Is het hier?,” vroeg Noël. Ja het was echt hier. We zetten de fietsen tegen het hek en liepen naar een groot tuinhek. Deur gesloten houden, loslopende hond. Noël begon met z’n ogen te rollen. Oh nee he. Van binnen hoorde we de hond al blaffen maar hij of zij bleek niet los te lopen, maar in een andere ruimte. We konden via een gang met spulletjes - die door de eigenaar van het huis verkocht werden - doorlopen naar een atelier. Hier ging Noël z’n knutsel workshop doen, al wist hij nog niet wat hij zou gaan maken. “Je bent hier eerder geweest toch,” zei de knutseljuf toen we binnenkwamen. Hij keek nog eens goed om zich heen en zei toen, oh ja. Er zaten al vier meisjes klaar en toen ik had gezwaaid en de zaal weer verliet kwam er nog een meisje binnen. Noël zat keurig aan zijn tafeltje, in afwachting van wat komen zou. Anderhalf uur later stond ik weer voor de villa. Achter een moeder aan ging ik naar binnen, waar Noël trots zijn knutselwerkjes liet zien. Een eikel, een herfstblaadje en een schijfje, allen van hout, had hij geverfd. Minimalistisch, maar wel netjes en met echte herfstkleuren. Hij zag dat hij nog wat stippen op de eikel was vergeten en zette er snel nog wat bij. Kijk hoe mooi. Ook de tuin vond hij prachtig. Ik keek door het raam en zag een grote vijver met vissen. Noël had heeeel veel verteld zei de juf en heel enthousiast meegedaan. Na afloop was Noël vooral enthousiast over het winkeltje wat de juf in de hal had staan. Hij wilde ook wel zo’n tafel bij ons thuis met spulletjes en een prijsje zodat hij geld kon verdienen. Hij zou wel even wat knutselwerkjes gaan maken en daar een prijs voor bedenken. Oh ja, en misschien kon hij ook nog wat oud speelgoed verkopen. Van kunst naar commercie is 1,5 uur. Ook mooi.