Zanger

We waren weer even terug - om te lasergamen en te minigolfen - op het vakantiepark waar we tot maandag een week hadden gezeten. De kinderen waren helemaal enthousiast omdat ze weer konden spelen en het zonnetje brak zelfs op deze troosteloze dag nog even door. Na het eten gingen we allemaal nog even één voor één naar de wc. Bij het terras stond een jonge jongen te zingen en gitaar te spelen met een versterker. Hij deed me een beetje denken aan Brians van de Thunderbirds, maar dan net iets vlotter: brilletje, hip kapsel, te strakke broek. Het klonk zeker niet onaardig, maar het was niet echt een sprankelende ambiance voor livemuziek. Als hij weer een nummer klaar had begon er steevast voorin in het publiek een man hard te klappen, waarna een enkeling volgde. Toen de jonge zanger even pauze had kwam de man naar hem toe. Nu pas zag ik dat de man als twee druppels water op de jongen leek, maar dan een jaar of dertig ouder. Ze bespraken wat. Hij keek met een mengeling van trots en plaatsvervangende schaamte, omdat er bijna geen meer troosteloze plek te vinden zou zijn om op te treden. Na elk nummer keek de jongen even op zijn telefoon. Het was niet helemaal duidelijk of hij moest checken of hij nieuwe appjes had, of even keek welk nummer hij nu weer zou spelen. Om precies 19:00 uur hield hij op met spelen. Deze keer klapte er alleen een jongen een eindje verderop. De vader stond op en hielp zijn zoon om de microfoonstandaarden te ontmantelen. Ze maakten nog even een praatje met een medewerker die rommel aan het opruimen was met een prikker. Ik stond even verderop bij een speelboot en kon net niet horen wat er gezegd werd. Ergens midden in het gesprek ving ik nog wel ‘dansen met Jansen’ op. Ze vertrokken daarna zonder verdere applaus. De mensen op het terras aten door en hadden waarschijnlijk niet eens door dat de muziek was gestopt.