Ik had Noël beloofd dat we zaterdag gingen fietsen. Hij wilde heel graag zelf bepalen waar we heen reden. Dat mocht, zolang hij het maar vooraf bij mij aangaf wat hij zou gaan doen middels de commando’s: rechtdoor, links of rechts. En zolang we maar over de fietspaden gingen.
We gingen dus eerst links en daarna twee keer rechtdoor. Na ‘de oranje winkel’ gingen we weer links en toen rechts-links. We waren al bijna bij het L-bruggetje – dat zo heet omdat L, een vriendinnetje van school, hier vlakbij heeft gewoond – toen ik doorhad waar we heen gingen. Jawel, we gingen linksaf, over het L-bruggetje, rechtdoor bij de drie stoplichten en daarna nog een keer rechtdoor bij weer een stoplicht een eind verderop. Daarna weer over een brug, bij de rotonde naar links.
We waren al in de Rijnstraat, de eerste straat waar geen los fietspad licht. Maar ik maakte me inmiddels geen zorgen meer. Noël fietste keurig rechts en nam ook de bochten netjes. We kwamen voorbij het Rivierenplein en reden tot mijn verbazing school voorbij. Ik moest goed mijn best doen om Noël tot stoppen te manen. “Je wilde toch naar school fietsen? We zijn al te ver.” Oh, bracht hij uit en hij kwam tot stilstand. Over de stoep fietsten we een aantal meter terug.
Bij school poseerde hij trots met zijn fiets voor het dichte hek voor een foto. Op het schoolplein waren twee mannen in de weer met een kleine graafmachine. “Je wilde naar school fietsen omdat ik had gezegd dat je daarvoor eerst nog moest oefenen zeker.” Ja, dat was zo. “Volgende week vrijdag zullen we naar school fietsen,” zei ik. Aan hem zal het niet liggen, maar die verdomde weg is zo druk. Het hield me tot nu toe tegen. Was het maar altijd zo rustig als vandaag, dacht ik daarna. We stapten weer op de fiets. Nu met bestemming de tuinwinkel; want daar hebben ze kersthuisjes.
Comments