Vandaag is Michael Jackson alweer zes jaar dood. Zijn dood maakte destijds veel indruk op me. En dat terwijl ik zeker geen fan ben en het altijd maar een rare kwiebus heb gevonden, die desondanks goede muziek maakt.
Toen mijn interesse in muziek begon, had het succes van Michael zijn laatste stuiptrekkingen met Scream, You are not alone, Earth song, They don’t care about us en – mijn favoriet – Stranger in Moscow. Na Blood on the dance floor en Ghost was het klaar. De ‘King of Pop’ probeerde het nog wel maar You rock my world was voor de echte fans toch wel even slikken. Michael, die zich in de jaren negentig definitief tot weirdo omdoopte, had het niet meer. Hij kwam enkel nog negatief in het nieuws, maar nog vaker bleef het stil.
De avond van 25 juni 2009 (Nederlandse tijd), werd ik wakker gemaakt door mijn vriendin. Ik was ziek in die dagen en zoals wel vaker lag ik al vroeg in bed. Het gerucht ging dat Michael Jackson dood aan het gaan was. Uiteraard kon ik niet meer slapen. Ik heb een enorme sensatiezucht en ben als de dood om ‘groot’ nieuws te missen, zoals me dat al zo vaak (9-11, moord Pim Fortuyn) is gebeurd. Ik heb één of twee biertjes gedronken en mij voor de televisie genesteld. CNN Breaking News op de televisie. Ik zag hoe geschiedenis geschreven werd en dacht aan de dood van Elvis en John F. Kennedy, hoewel ik beide uiteraard niet heb meegemaakt. Ik zat er middenin. Nog dagen, zeker tot en met de afscheidsceremonie, was ik high van de adrenaline.
Nog altijd ben ik geen fan van Michael Jackson en ik zal het ook nooit worden. Maar zijn dood heeft veel indruk gemaakt, als zijnde een familielid. Ik heb, door zijn overlijden, het respect voor mijn muziek teruggevonden. Ik koester die avond in juni, zes jaar geleden, nog altijd als een dierbare maar treurige herinnering. Het troost me een beetje dat ik er wel bij was deze keer.
Comments