Zilver

Terwijl ik met de kinderen en hun opa en oma door het Legio museum rondstruinden, stak aan de andere kant van de wereld Annemiek van Vleuten haar armen in de lucht in de veronderstelling dat ze Olympisch goud had gewonnen. Aan een lego-tafel waar je je eigen bouwsels kon maken zag ik een filmpje met eerst blijdschap, daarna het pijnlijkste wat je als sporter kunt overkomen: ‘ik heb me vergist’. Van Vleuten had even gemist dat de Oostenrijkse amateur Anna Kiesenhofer nog niet was teruggehaald en al ruim een minuut binnen was. In het interview na afloop was Van Vleuten weinig zelfkritisch. Ze zocht de fout vooral bij de slechte communicatie tijdens de wedstrijd. Dat het groepje - met onder anderen Kiesenhofer - 11 minuten had gekregen en tot diep in de finale vijf minuten voorsprong had gehad vond ze wel verantwoord: ‘ze stond in ons recht rijtje’. Ofwel: ze dacht oprecht dat de Oostenrijkse niet kon winnen. Sterker nog: in de finale dacht ze blijkbaar dat ze in rook was opgegaan, want jou zou toch denken dat het wel relevant is te weten of je eerste staat in de wedstrijd of dat er nog iemand voorop rijdt. Zelfs zonder oortjes zijn er manieren om dat op te lossen. Iedereen die naar de NOS keek, wist het wel en dat zegt genoeg. Later zag ik een foto van een juichende Annemiek met een zilveren plak. Hopelijk gaat zo ooit vrede krijgen met haar gemist Olympische droom, waarvan ze toch een paar tellen heeft gedacht hem verwezenlijkt te hebben. Misschien is deze tweede plek ooit wel veel mooier. Dit wordt natuurlijk een Andere Tijden Sport aflevering en een geweldig verhaal op verjaardagen. En laten we wel wezen: Annemiek van Vleuten kan met recht zeggen dat ze waarschijnlijk de beste was op die warme julidag in 2021. Er was er alleen nog nét eentje eerder bij de finish.