Zoetemelk

‘Je begint al een beetje op Joop Zoetemelk te lijken’, zegt mijn vader vijf minuten later, als ik weer naar ze teruggelopen ben. We zijn bij een speeltuin op het strand aan de Oosterplas, een plas op zo’n tien minuten lopen van ons huis. We zitten met z’n vieren (mijn ouders, mijn zoon en ik) op een wip als de telefoon gaat. Het is de man die ik tijdens het eerste sollicitatiegesprek zo prettig had gesproken. ‘Ik moet je helaas teleurstellen,’ zegt de man direct nadat hij zich heeft voorgesteld. Nog voordat ik echt realiseer wat er gebeurt, hoor ik mezelf ‘dat is jammer’ zeggen. Ik merk dat ik de man halverwege een zin heb onderbroken; we praten een beetje door elkaar heen. Terwijl ik mijn voeten in het zand zet, kijk ik om en zie inmiddels – een meter of twintig verderop – mijn ouders en mijn zoon op de wip zitten. Ik draai mijn rug naar mijn familie en probeer mij te concentreren op de woorden van de man aan de telefoon. Hij vertelt – dat wil hij heel graag – dat het heel close was en dat ze ons er met kop en schouders bovenuit vonden steken. We wisselen nog wat beleefdheden uit en hang op. Ik draai mij opnieuw om en zie mijn vader hoopvol kijken. Ik steek, al lopend terug naar de speeltuin, mijn duim omlaag. Ik probeer tegen de vragende blikken het gesprek te reproduceren terwijl de wind in mijn haar blaast. Tegelijkertijd vraagt mijn zoon aandacht, hij wil dat ik reageer. Ik stap gedachteloos terug op de wip. Mijn vader maakt, als we samen hebben geconstateerd dat ik voor de tweede of derde keer net naast de baan heb gegrepen, een opmerking over Joop Zoetemelk. ‘Die werd ook zijn hele leven tweede in de Tour de France.’ Even later liepen we naar de snackbar verderop om een patatje te halen. Dat Joop Zoetemelk ook ooit de Tour heeft gewonnen werd niet uitgesproken. Het geloof was van mijn kant even weg. Ik was blij dat ik een vette snack in het vooruitzicht had.