Zomergasten

Ik zag dat ik dit jaar nog niets had geschreven over Zomergasten; het enige programma waar ik echt voor thuis blijf of eerder voor naar huis ga als het moet (of er moet iets heel belangrijks zijn). Ik ben Zomergasten-verslaafd geraakt (gelukkig zijn het ieder jaar slechts een paar zondagen in de zomer, anders zou ik menig zondagnacht heel wat minder slaap krijgen) door mijn ouders, hoewel ze zelf beweren het maar af en toe te kijken. Voor mij was Zomergasten altijd het ultieme begin van de zomervakantie. Broeierig weer, deur open, biertje er bij, krekels op de achtergrond en dan een avondlang televisie- en filmfragmenten die een interview omlijsten. Uiteindelijk kan ik weinig gesprekken in Zomergasten reconstrueren, maar haal ik vaak uit elk interview wel één of twee dingen waar ik wat mee kan en die het de moeite van het kijken waard maken. Maar als het op de fragmenten aan komt heb ik de mooiste films, series, programma’s en fragmenten voor mijn gevoel bij Zomergasten leren kennen. Vaak juist ook dingen die ik zelf nooit op zou zetten, maar met een beetje context, adembenemend kunnen zijn. Ik schrijf dit nu tijdens Zomergast #4 van dit jaar, de voor mij tot vanavond onbekende zangeres Sevda Alizadeh (Sevdaliza). Eerlijk is eerlijk: de gast kan me weinig boeien. Meestal (als het goed is) werkt het zo dat je naarmate het gesprek vordert, steeds meer in iemands wereld gezogen wordt, maar de wereld van Sevda, blijft voor mij vrij vlak. Ik kan er niets mee, dat geeft ook niet, er komen nog nieuwe kansen. Het hoeft op zich geen probleem te zijn dat er dit jaar vooral onbekende gasten zijn, maar ik raak daarbij ook een beetje uitgekeken op de super sympathieke presentatrice Janine Abbring en haar manier van interviewen. Het fijnste wordt het als er spanning ontstaat tussen gast en presentator en dat gebeurt haar (helaas) vrijwel nooit. In de aanloop naar het nieuwe seizoen luisterde ik de aflevering terug met Adelheid Roosen (juni 1990, toen viel de zomer blijkbaar vroeger dan tegenwoordig). Veel oude Zomergasten afleveringen zijn nu als podcast terug te luisteren. Zelfs zonder beeld voel je voortdurend de spanning, de chaos. Als trouwe kijker daarom een oproep: werk met een draaiboek, maar durf er ook van af te wijken, doe een poging te komen tot spanning en gecontroleerde chaos. Het is tijd voor een andere presentator en iets meer durf. Ook als het aankomt op de keuze van de gast.