Zwarte koffie

We hebben natuurlijk al veel meegemaakt de afgelopen 1,5 jaar in het ziekenhuis. Een virus zette de hele gezondheidszorg op z’n kop. Tientallen operaties moesten worden afgezegd; mensen hingen huilend aan de telefoon. Maar niets haalt het bij het drama dat mij vanochtend overkwam. Ik haalde - zoals elke ochtend - na het beklimmen van de negen trappen naar mijn kantoor, mijn ochtendkoffie. Ik klikte zoals altijd cappuccino aan, maar wat ik zag was koffie met een ondefinieerbaar laagje. Ik proefde na een praatje met mijn collega het goedje, maar het was duidelijk geen cappuccino, maar wat het wel was wist ik ook niet. Toen ik een uurtje later opnieuw voor koffie naar de automaat ging mocht ik de cappuccino niet eens meer aanklikken. Het apparaat klaagde over tabletten die op waren. Ik mocht alleen zwarte koffie met suiker nemen. ZWARTE KOFFIE. Ben ik daarvoor om 4:50 uur opgestaan? De koffie in het ziekenhuis is al zo zo. Maar zonder melk is het gewoon ronduit smerig. Ik beklaagde me bij mijn niet koffiedrinkende collega. Ze vond dat ik de monteur maar moest bellen. Ik mompelde terug dat ik het nog wel even aan zou zien en dronk tegen heug en meug deze bagger op. Weer een uur later ging ik - inmiddels met lood in de schoenen - opnieuw de gang op, richting de koffieautomaat. Ik probeerde weer de cappuccino in te drukken. Dat lukte niet. Met opnieuw een zwarte koffie met suiker droop ik af. Op kantoor zag ik Tom Dumoulin nog net een zilveren medaille winnen. Een zoete overwinning met prachtige tranen bij de Nederlander. Met een glimlach kon ik zelfs de bitterzoete smaak uit mijn mond voor even vergeten.