Zwemles

Voor het eerst in maanden mochten we eindelijk weer naar de zwemles. Ik vind zwemles stiekem wel leuk - mits het droog is dan - omdat je op de fiets toch net iets makkelijker met je kind kan praten dan wanneer deze languit over de bank hangt. Zo weet ik ineens dat hij op school in een nieuw groepje zit met vooral meisjes en een andere jongen. Verder ging het vooral over dinosaurussen en computerspelletjes, geloof ik. Onderweg probeerde ik me te bedenken hoe het de laatste keer was dat we naar zwemmen fietsten en waar we het toen over hadden. Wel weet ik nog dat we door het donker terug naar huis moesten. Nu werd het pas donker toen ik de kinderen naar bed bracht. Eenmaal binnen bij het Sportiom was ook ineens vanalles veranderd. In de hal bij de ingang werd ineens alles verbouwd waardoor de receptie was verplaatst. Ik kreeg gratis van die blauwe plastic omhulsels mee voor om mijn schoenen. De gastvrouw, die voor de receptie stond, maakte er een wegwerpgebaar bij. Ach we geven nu toch miljoenen uit aan een verbouwing dan kunnen die paar cent er ook nog wel bij, zei ze zonder te praten. Wat niet was veranderd was de rij onderaan de trap bij de ingang van het zwembad. De anderhalve meter-strepen stonden er ook nog. Ik koos een plekje bij de muur en begon Noël uit te kleden - hoewel we dat van de gastvrouw pas naast het zwembad mochten doen - maarja iedereen deed het. We raakten natuurlijk - zo bleek een uur later - een sok kwijt. We raken namelijk altijd wel iets kwijt. Het is een wonder dat we nog zoveel kleren thuis hebben met al die zwemlessen. En toen mochten we naar binnen. Er bleek eigenlijk - behalve de ingang van het gebouw - helemaal niet zoveel te zijn veranderd. Nadat ik Noël had afgezet bij badje twee liep ik naar buiten, keek nog even door het raam, waar Noël met de andere kinderen en de juf zaten te praten op tegels naast het bed. Ik besloot - zoals altijd - om niet te blijven kijken maar een rondje te wandelen. Het was nog altijd droog.