Deurne

Hoe ben ik hier beland? Het is een gevoel dat mij af en toe bekruipt. Zo ook afgelopen donderdag. In Deurne. ‘Hoe ben ik hier beland’ is als vraag niet eens negatief bedoeld. Soms loop ik ergens, bij voorkeur op een plek waar ik nooit eerder was, en bedenk ik mij ineens hoe klein de kans was dat ik HIER op DIT moment zou zijn. Zo belachelijk klein zelfs, dat het bijna op het onwaarschijnlijke af is. Een nutteloze doch interessante gedachten om de tijd mee te doden. Zeker als je door Deurne loopt. De omstandigheden. Een paar graden boven het vriespunt, licht bewolkt en droog. Amper mensen op straat: alleen bij het stoplicht wachten enkele auto’s en fietsers. Een man of vrouw laat zijn of haar hond uit. Een vertrapt blikje energydrank ligt te rusten bij een boom. Donderdagochtend, ongeveer half tien. Al snel blijkt: ik heb, al die keren dat ik hier niet was, niet veel gemist aan Deurne. Het is niet overwegend spannend of grappig. Hoewel. De plaatselijke broodjeszaak aan het stationsplein heet ‘Bread Pit’. Het is een gniffel waard.

Deurne is als alle andere kleine plaatsjes, blijkt al snel. Een wipkip met een zandbak, een fietspad door een parkje. Op een trottoir ligt een chocoladepaaseiwikkel. Blauw. Het gevoel is duidelijk: Deurne kan heel goed zonder mij, en ik zonder Deurne. Bijna op mijn bestemming zie ik een levensgrote opblaasbare Kerstman op het terrein van een kerstpakkettenbedrijf. De windmachine die het metershoge ding in de lucht houdt maakt veel lawaai op een verder rustig industriegebied. Nu weet ik het zeker. Hoe onwaarschijnlijk het ook was dat ik hier ooit nu zou zijn. Ik was er wel. Deurne was mijn lot geworden. Al was het maar voor een ochtendje.

Hij is in Deurne! Ik wist het!